Ten gevolge van een hersenontsteking kreeg Wilma Siccama (54, Nijmegen) epilepsie. In Hersenletsel Magazine deelde zij haar verhaal en dit lees je nu ook hier op onze website.
“In januari 1994 stond ik op het punt om te beginnen met mijn promotie aan de universiteit. Tijdens het eerste gesprek met mijn professor kreeg ik een klassieke epileptische aanval. Ik viel op de grond, had spiertrekkingen en kreeg schuim om mijn mond. Dit bleek de aankondiging te zijn van een hersenontsteking, waarmee ik kort daarna in het ziekenhuis terechtkwam. Na drie maanden ging alles weer langzaam de goede kant op, voor de epilepsie kreeg ik medicijnen. In de jaren die volgden had ik af en toe nog een aanval, maar verder ging het goed. Ik promoveerde, ging werken voor de provincie Noord-Brabant en haalde zelfs mijn rijbewijs.”
“In 2010 begon ik ineens om te vallen, omdat ik van het ene op het andere moment buiten bewustzijn raakte. Na veel bezoeken aan artsen die me niet konden helpen, kwam ik bij epilepsiecentrum Kempenhaeghe terecht. Hier ontdekte men dat er sprake was van hartstilstandjes die werden veroorzaakt door mijn epilepsie. In het voorjaar van 2011 werd ik naar het ziekenhuis gebracht voor een pacemaker en al snel bleek dat ik opnieuw een hersenontsteking had. Deze keer ging het minder goed en hield ik er een flinke hersenbeschadiging aan over. In 2014 en 2016 had ik nog twee keer een hersenontsteking, wat nog meer hersenproblemen veroorzaakte. Ook had ik opnieuw epileptische aanvallen gekregen, maar nu blijvend en van een andere soort.”
“Sinds 2011 heb ik, naast mijn NAH, zo’n één à twee keer per week een zogeheten focale aanval met verminderde gewaarwording. Dit ondanks de medicijnen tegen epilepsie die ik dagelijks slik. De aanval zelf duurt ongeveer vijf minuten, ik ben dan bijna buiten bewustzijn en als ik sta, val ik vaak om. Na de aanval ben ik nog een minuut of twintig flink gedesoriënteerd, weet ik niet goed waar ik ben of welk tijdstip het is en voer ik op de automatische piloot handelingen uit. Achteraf weet ik zelf niet meer wat er gebeurd is. Mijn man maakt het vaak mee en kan me na afloop dingen vertellen. Ook merk ik soms dat er iets niet klopt: dat ik ’s ochtends om tien uur mijn pyjama al aan heb, dat mijn zakdoek in de koelkast ligt of dat ik geprobeerd heb een appel in de theepot te duwen.”
“Het vallen tijdens een epileptische aanval heeft al een aantal malen vervelende gevolgen gehad: gekneusde ribben, ingezakte ruggenwervels, een gat in mijn hoofd, zelfs heb ik een keer mijn arm gebroken. Ook de periode kort ná de aanval kan erg lastig zijn, vooral als je niet in je eigen huis bent maar in een restaurant, een winkel of bij iemand anders. Je gaat rare dingen doen en bent niet voor rede vatbaar. Mijn man werkt thuis en probeert zo vaak mogelijk in de buurt te zijn, maar hij kan natuurlijk niet altijd voorkomen dat er iets gebeurt.”
“Bij de epilepsie hoort ook een zogeheten aura: een opstijgend gevoel vanuit de maag- en buikstreek dat vaak een aanval aankondigt. Bij mij is dat laatste niet het geval, ik heb het gevoel wel regelmatig, maar het wordt nooit gevolgd door een aanval. Misschien is het een aanval die niet doorzet en weer gaat liggen, wie zal het zeggen. Voor mijn man is zo’n aura bijna een opluchting, omdat het in ieder geval geen aanval is. Maar mij bezorgt het elke keer weer een naar angstgevoel, dat ik bewust meemaak: het is alsof je lichaam wordt overgenomen en je daar niets aan kunt doen.”
Ook het Hersenletsel Magazine automatisch in de bus?
Word lid van Patiëntenvereniging Hersenletsel.nl en ontvang automatisch 4 keer per jaar het Hersenletsel Magazine in de bus.
Je bent al lid voor € 32,50 per kalenderjaar.
