Ik was een levend boek
Ik moest met de trein naar Amsterdam Amstel. Ik kom daar niet dagelijks, dat is spannend.
Nieuwe omgeving, veel prikkels, confrontatie met NAH. Ik weet ook niet goed de uitleg te
plaatsen als iemand me uitlegt hoe ik ergens moet komen dus dat voelt onzeker.
Ik moest daar zijn vanwege een uitnodiging van De Mensenbieb, waar ik al enige tijd lid van
ben. Ik ben daar ‘levend boek’. Dat werkt zo: organisaties kunnen mij en andere levende
boeken lenen. Allemaal hebben we een bijzonder verhaal te vertellen. De ene komt uit de
gevangenis, de ander is transgender, ik heb NAH.
Het gaat over empathie. Mensen durven elkaar niet zomaar aan te spreken op straat, daardoor
zijn we onzichtbaar voor elkaar. Iedereen gaat gewoon door met zijn eigen leven. Bij De
Mensenbieb kom je wél met elkaar in contact. Je leert van mensen hoe het is, om in hun positie
te staan. Hoe vind je je draai weer als je uit de gevangenis komt?
Het was behoorlijk inspannend en vermoeiend al die gesprekken te moeten voeren. Maar zeker
de moeite waard en geweldig om al die mensen te leren kennen. En als enorm pluspunt werd
mijn ego ook nog eens gestreeld: de docenten Burgerschap van het ROC Amsterdam die er
waren dachten dat ook ik een docent was.
