Vloek
!@#$! Daar lag ik toch bijna op mijn gezicht! Het is dat er een brace om zit, maar ‘ff snel iets uit de schuur halen over het houtsnipperpad” had me toch bijna een verzwikte enkel opgeleverd… Pfoeh…. De spanning is nog aan mijn verlamde voet te voelen. Hij staat in een spasme en ik heb dezelfde toestand in mijn hoofd. Nu rustig worden, rustig, rustig…
Situatie
Ik fantaseer over brede, met waterpas aangelegde geasfalteerde landingsbanen om veilig over te lopen. Overal in de wereld en ver daarbuiten. Platwalsen die bergen en heuvels. Wist u dat een trottoir per definitie afloopt om het water naar de goot te begeleiden? Hoe verzinnen ze het! Waar blijft de mens met een loopprobleem of rolstoel? Nergens toch? Je strompelt of zwoegt over een mijnenveld van scheve tegels en hoge bergen van putten. En dan die onnoemelijke diepte als je het trottoir af moet of wat daarop volgt. Ik stond eens middenop een heel druk kruispunt in Amsterdam stil met een spasme, terwijl de auto’s, taxi’s en trams op me af zoefden. Ik heb me wel eens relaxter gevoeld moet ik zeggen. En toch is dat de enige manier om van het spasme af te komen, zennnnn…
Hulp
“Kom op jongen, zo erg is het toch niet?” zeg ik tegen mijzelf. Ik probeer mijn situatie te relativeren en denk aan allen die het slechter hebben in de wereld. Tenslotte leven we in een relatieve oase van rust en vrede. Maar het spasme blijft een beetje trekken, teveel voor een volgende stap. Ik moet nog rustiger worden. Maar hoe ik ook denk en ‘rustig maar’ zeg en zennnnnn doe, het helpt niet. Groot geworden met de woorden ‘zelluf doen’ op mijn lippen geplakt, voelt dit toch een beetje als een nederlaag. Maar de realiteit dwingt mij. Ik neem mijn verlies als een man en roep zo hard als ik kan “Hellup!!!”
Reddende engel
Mijn vriendin snelt uit het huis en beziet de situatie. Daar staat die krachtige man met een blik van ‘ik kan er ook niets aan doen’ een beetje bevroren in de houtsnippers te staan op één been. “Ik heb een spasme” zeg ik met een quasionschuldige blik. “Rustig, rustig, rustig… komt goed”, zegt zij. Waar heb ik dat eerder gehoord? Met mijn arm om haar schouders loop ik uit de houtsnippers.
Hulp aanvaarden
Conclusie; ik moet niet zo ongeduldig of 200% autonoom willen zijn, maar gewoon mijn vriendin even vragen of ze tijd heeft om dat hellepad te bewandelen. Anders gezegd: Ik moet af en toe hulp vragen. En eigenlijk is dat wel zo sociaal, want dan voelt zij zich ook weer wat minder afhankelijk als ze mij weer nodig heeft. Mooi moment om mijn aangeboren luiheid te koesteren. Een dingetje erbij dus op mijn to-do-lijst. Ik ga eraan werken! Maar ’s nachts droom ik gewoon weer heerlijk van één plak asfalt over de wereld. Je moet blijven dromen hè…
