Iedereen kent me als een uiterst rationele jongen. Een jongen van ‘afspraak is afspraak’. Zo’n vent die in slaap valt bij romantische films. Een man die niet zo snel zijn diepste gevoelens uit, behalve als het positief en relativerend is.
Idunnknow
In ‘America’s got talent’, een zoektocht naar talenten op tv, was een meisje van 13 dat Courtney Hadwin heette. Een sprieterig meisje dat lief tegen haar poppen praat en nog lang niet over jongens en liefdesverdriet en zo. Dat toen ze de vraag kreeg naar wat voor muziek ze luisterde de legendarische verlegen woorden “Idunnknow’ er uit flapte. Een meisje dat op haar rug in het gras sprookjes in de wolken ziet en ’s avonds haar teddybeer welterusten zegt, zo een meisje dus.
Trots
Toen zij begon te zingen vervulde de ruimte zich met een mengeling van verbazing, ontzetting en opwinding. Wat was zij goed! Het verlegen meisje veranderde in een grommende leeuw. Een volwassen stem vulde de hele ruimte, haar stemgeluid aan de rand van gekte en genialiteit tegelijkertijd. Waar Janis Joplin drugs gemixt met whiskey nodig had, was zij puur natuur. Na afloop ging iedereen extatisch juichen, de jury ook. En zij was weer dat verlegen meisje, zich het liefst vasthoudend aan haar lieve vader die net zo bang is voor de camera’s, maar zijn trots even liet winnen.
Tranen
En tot mijn verbijstering voelde ik een paar tranen langs mjjn wangen lopen. De tranen zitten mij zelfs zo hoog dat elk verzet zinloos is en al snel zit ik keihard te grienen. “Maar een man mag niet huilen…”, gaat het door mijn hoofd. Zo ben ik ook opgevoed. Ik vraag mij af wanneer ik voor het laatst gehuild heb. Het was 1988, toen mijn moeder overleed. En nu zit ik potverdorie een potje te janken om een meisje dat aan ‘America’s got talent’ mee doet? En geheel tegen mijn natuur of mijn eigen lijfbehoud besloot de tranen maar te laten komen, en komen, en komen…
Rouwen
Nu, een paar weken verder, moet ik nog steeds aan die tranen denken. Tranen die voor veel meer staan. Is dit nu wat ze bedoelen met rouwverwerking? Met het totaal accepteren van je nieuwe identiteit na een CVA? Rouwen over dat je niet meer je oude zelf kan zijn? Moet ik het laatste stukje schil van mij afpellen wil ik werkelijk mijzelf zijn, met beperkingen en al? Het janken is eng, maar biedt ook opluchting. Na afloop voelde ik me beter. Zou ik dan nu, met die tranen, het volledig geaccepteerd hebben? En komt er nu een nog gelukkiger mens uit? Misschien moet ik maar vaker lekker een potje janken!
