Lizette Klein had al jaren last van hartritmestoornissen toen er in 2015 ook nog onverwacht een scheiding op haar pad kwam. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat haar hartritmestoornissen uit de hand liepen. Twee jaar later was ze aan de beurt voor een ablatie (arts die hartweefsel beschadigt op de juiste plekken), maar overleed haar moeder onverwacht. Uiteindelijk was ze op 14 februari 2017 aan de beurt. De ablatie verliep goed en na een paar maanden mocht ze stoppen met bloedverdunners. Wat ze niet wist was dat ze kort daarop, in juni 2017, zou worden getroffen door een herseninfarct.
Totaal de weg kwijt
In eerste instantie leek het erop dat het herseninfarct wel meeviel. Lizette had geen idee welke gevolgen dit infarct kon hebben en liep de volgende dag ‘gewoon’ het ziekenhuis uit. Thuis rommelde ze wat aan en ze wilde haar leven weer verder oppakken. Maar vooral haar kinderen merkten dat er iets was veranderd. Lizette was prikkelbaar, vergeetachtig, dom bezig, de kluts kwijt, intens vermoeid, reageerde anders en liet het eten aanbranden.
Bij de nacontrole, een paar maanden later, bleek dat ze totaal de weg kwijt was. Cognitieve problemen, een verstoord evenwicht en extreme vermoeidheid kwamen aan het licht. De arts verwees haar door naar een revalidatiecentrum. Dit bleek het begin van een zwaar revalidatietraject.
‘Revalidatie is toch voor mensen met zwaar fysiek letsel?’
Lizette stond niet bepaald te springen om te revalideren. ‘Bij revalidatie zag ik voornamelijk mensen met zwaar lichamelijk letsel voor me. Mensen die in een rolstoel zitten of met krukken lopen. Pas tijdens mijn revalidatietraject ontdekte ik dat ik ook fysiek letsel had. Mijn linkerzijde was minder krachtig en niet altijd controleerbaar. In mijn hoofd was het een chaos van jewelste en kwamen ook oude emoties weer naar boven.’
Er werd een neuropsychologisch onderzoek (NPO) uitgevoerd. Daarbij kwam aan het licht dat er veel cognitieve verstoringen aanwezig waren bij Lizette. ‘Opdrachten liepen in elkaar over en ik gebruikte informatie door elkaar.’ Dankzij de revalidatie kreeg ze meer inzicht in de restverschijnselen van het herseninfarct. Toch lukte het haar nog niet om alles goed te verwerken.
De trein denderde thuis door
Thuis merkte Lizette dat er van alles nog enorm mis ging. De trein denderde door in het leven en Lizette hield het tempo niet bij. Ze werd vaak onwel, ook op straat, in een winkel of tijdens een ander uitje. Daardoor belandde ze vaak in het ziekenhuis voor verschillende controles. Uiteindelijk zag de cardioloog dat haar hartritme en bloeddruk onregelmatig waren, maar ook dat er niks mis was met haar hart. De uitleg? Het was een reactie op Lizettes algehele gesteldheid. Ze wilde te snel door, maar er moest iets veranderen in haar leven.
Opnieuw revalideren
Er vond uiteindelijk nog een nagesprek plaats bij de revalidatie, ruim een jaar nadat het herseninfarct had plaatsgevonden. Lizette bleek zich niet goed te kunnen aanpassen aan haar nieuwe leven. Ze werd doorverwezen naar Hersenz. ‘Ik dacht weer: dit is toch iets voor mensen met “echte” hersenaandoeningen? Ik vond mezelf niet in het plaatje passen.’
Uiteindelijk kreeg Lizette door dit revalidatietraject wel een heel (ander) fijn leven terug. Zeven jaar na haar herseninfarct begrijpt ze haar nieuwe ik. Toch vindt ze het nog steeds heel lastig om met haar niet- aangeboren hersenletsel om te gaan. Haar leven heeft ze moeten veranderen en de ‘grote boze buitenwereld’ vermijdt ze zo veel mogelijk. In haar eigen bubbel lukt het om nog te genieten van het leven.
Wil je meer lezen over Lizettes ervaring met een herseninfarct? Bezoek haar blog Zettje in de goede richting waar ze open is over haar verhaal.
