In dit ervaringsverhaal vertelt Hannie, 83 jaar, over haar infarct. Zij is na deze gebeurtenis gestart met bloggen, omdat zij graag alles van zich af schrijft. Vóór haar staminfarct (zuurstoftekort in de hersenen) leidde Hannie een actief en fit leven. Haar leven veranderde compleet na de desbetreffende dag in juni dit jaar. Toen kreeg ze kortsluiting in het hoofd.
Alles dubbel zien
Deze zomer werd Hannie wakker en zag ze alles dubbel. Twee spiegels, twee schilderijen en twee keer de tijd op de wekker. Voor de zekerheid nam Hannie een paracetamol met het idee dat dat de klachten wel zou verhelpen. Helaas bleef alles hetzelfde het uur erop. Wat gesprekken en testen later ging Hannie naar het ziekenhuis voor uitgebreider onderzoek. Toen belandde ze in een rollercoaster: een veel te hoge bloeddruk, bloedafname, CT-scan, echo van de halsslagader etcetera. Het resultaat? Een bed in het St. Jansdal ziekenhuis in Harderwijk, want Hannie bleek een herseninfarct, oftewel CVA, te hebben gehad. Daarna volgden nog vier weken in een revalidatiecentrum.
Kortsluiting in het hoofd
Hannie vertelt dat het voelt alsof er een stroomstoring is geweest die kortsluiting heeft veroorzaakt in haar hoofd. Er was geen enkel voorteken dat Hannie of haar man (89 jaar) had kunnen voorbereiden op wat zou komen. Ze leefden hun actieve leven tot die ene bewuste dag. Voor het dubbelzien kreeg Hannie een ooglapje voor het rechterglas van haar bril. Sindsdien las en typte ze met één oog door haar ‘piratenbril’, wat dodelijk vermoeiend was. Gelukkig kan Hannie sinds oktober weer zonder ooglapje kijken, met een prismaplakker op het rechterbrillenglas.
Verder heeft Hannie door haar herseninfarct onder andere last (gehad) van:
- Linkerbeen dat niet goed werkt
- Linkerhand die niet doet wat zij wil
- Lopen (met een rollator) is een nieuwe uitdaging
- Huishouden dat een stuk vermoeiender/te zwaar is
Vrijwel alles kan nog, maar wel aangepast
Sommige dingen kan Hannie niet meer door haar herseninfarct. Maar liever kijkt ze naar wat ze nog wél kan. Haar doel bij het reactiveringscentrum was dan ook: weer zelfstandig thuis kunnen functioneren in het huishouden, kunnen koken en zelf kunnen douchen. Gelukkig gaat Hannie goed vooruit. Thuis is Hannie bijvoorbeeld weer actief. Haar oog doet het alweer beter, computeren gaat weer goed. Legpuzzels leggen gaat beter, zeker nu ze geen ooglapje meer heeft. Ze kan lopen, koken en daarna samen met haar man genieten van de heerlijke maaltijd. Het huishouden is een stuk vermoeiender om bij te houden, maar een tandje langzamer is het prima vol te houden. Hannie heeft zelfs al op een terras gezeten, wijn gedronken en is uit eten geweest. Dankbaar is Hannie voor het feit dat zij en haar man nog overal naartoe kunnen, mede dankzij hun twee zeer lieve dochters en hun Valys-taxipasje.
Hannie wil graag actief blijven en heeft het gevoel dat dit ook zal lukken. Ze is dus wel vermoeider dan eerst, maar met wat aanpassingen kan ze nog alles doen wat ze wil. Daarbij heeft ze de hoop dat haar hersenen zelf genoeg verbindingen maken om zichzelf te herstellen. Dan zou ze ook geen prismabril meer nodig hebben. Ze oefent veel met bewegen en typen, zodat ze steeds beter herstelt.
Blijf op de hoogte van Hannies ervaringen
Hannie blijft voorlopig bloggen op haar WordPress-blog. Ze merkt dat ze hierdoor alle gebeurtenissen van de kortsluiting in het hoofd goed kan verwerken. Tijdens haar revalidatie heeft ze twee gedichten geschreven over haar ervaringen. In januari 2024 verschijnen deze ook in haar gedichtenbundel ‘Geef je gedachten vleugels’.
Wil je graag op de hoogte blijven van Hannies ervaringen en belevenissen? Dat kan! Je kunt haar verhalen lezen op haar persoonlijke blog cvaendaarna6.wordpress.com.
