Sinds mijn hersenstaminfarct, 9 jaar geleden, ben ik ook de twijfelachtige trotse eigenaar van een spasticiteit. De spierspanning in de linkerzijde van mijn lichaam ligt sindsdien hoger dan die van de rechterkant en dat is mede oorzaak van het spasme en krampen in kuiten en tenen en dergelijke. In het dagelijkse leven is het gelukkig een van dingen waar ik wel minder last van heb dan van de cognitieve problemen, behalve als ik echt te moe wordt en mijn linkervoet nog moeilijker van de grond komt, mijn linkerarm wat zwaarder aanvoelt en ik minder goed kan grijpen. Maar in het begin, terwijl ik nog aan alles aan het wennen was, heeft het wel voor een achteraf grappige situatie gezorgd.
De combinatie spasme + schrikken heeft bij mij een verrassend effect: mijn linkerarm vliegt omhoog en naar achteren, alsof je wat over je schouder gooit. Bij het kijken van een spannende film merk ik sindsdien ook veel beter als ik schrik, dan voor mijn beroerte, omdat mijn arm dan die rare schok geeft. Dus kan ik beter niet met een doosje popcorn in de linkerhand gaan zitten in de bioscoop…. Op dan toch in elk geval wel op de achterste rij….
Maar het was de eerste keer echt compleet chaos toen ik net met een groot glas karnemelk de huiskamer inliep en er een onverwachte maar keiharde bliksem- en donderslag volgde. Op dat moment vond ik dat natuurlijk niet zo leuk, maar achteraf kan ik er smakelijk om lachen, want achter mij leek wel een melkbus ontploft! Gelukkig zag je die witte karnemelkvlekken wel duidelijk overal zitten en dat was voor de schoonmaak dan wel weer makkelijk.
Maar… eerlijk is eerlijk: wel iets om rekening mee te houden dus… Collega’s weten dat ze me niet moeten laten schrikken, en ik heb of de spullen op een dienblad, of mijn bordje met boterhammen links (dat geeft minder rommel als je het over je schouder gooit), en mijn drankje rechts vast. Al doende leert men 😉
