Rob is een van onze nieuwste bloggers. Hij heeft een boek geschreven over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zullen dan ook gebaseerd zijn op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van het moment waarop hij een hersenbloeding krijgt.
September 2021, het is 21.30 uur. We liggen weer vroeg op bed. Omdat we twee maanden geleden zijn verhuisd en beneden de meubels nog in het plastic zitten, kijken we televisie in de slaapkamer. De afgelopen periode hebben we hard gewerkt en we maken lange dagen. De temperatuur buiten loopt al wat terug en als je moe bent, voelt het al snel fris aan. Onze slaapkamer is tijdelijk omgedoopt tot slaap- en woonkamer. Na het douchen gaat het hoofdeinde van het bed omhoog, de televisie aan, bakkie koffie erbij en dan komen we weer een beetje tot rust.
Ik probeer de afstandsbediening te pakken die tussen ons in ligt. Vreemd genoeg lukt me dat niet. Ik kijk verbaasd naar mijn eigen hand en merk dat hij niet doet wat ik wil. Ook een tweede poging leidt niet tot een echte actie. Verwonderd en zonder ook maar enigszins door te hebben wat me overkomt, kijk ik mijn vrouw aan en vertel haar dat het net lijkt of mijn hand het niet doet.
Mijn vrouw vraagt me te herhalen wat ik zeg. Niet omdat ze me niet verstaat, maar om te checken wat ze vermoedt: ze ziet al dat mijn linker mondhoek hangt en weet dat dit foute boel is.
Ze springt uit bed, belt meteen 112 en laat gelijktijdig mijn hoofdeinde zakken. Ze zegt dat ik moet blijven liggen en dat er snel hulp komt.
Noodzakelijke extra handjes
In no-time staan de ambulanceverpleegkundigen in mijn slaapkamer. De tijd tot ze er waren heb ik rustig op bed gelegen en berustte ik blijkbaar in het feit dat alles goed zou komen. Ik aanschouw de situatie en laat alles gebeuren. Een haast apathisch gevoel maakt zich van mij meester en ik onderga alles zonder enige vorm van emotie of realisme.
De ambulanceverpleegkundigen nemen de situatie op en constateren dat ik niet de omvang heb om samen naar beneden te kunnen tillen. Ik ben namelijk 1.86 cm en weeg op dat moment 107 kilo, dus enig overgewicht is wel aan de orde.
Ik weet nog dat ik zei: “Dan loop ik wel mee,” me op geen enkele wijze realiserend wat me eigenlijk was overkomen. “Oké!” roept een verpleegkundige, “Dat gaan we proberen.” Ze helpen me overeind en laten me op de rand van het bed zitten. Vervolgens pakken ze me onder mijn oksels om te gaan staan. Maar de volledige linkerhelft van mijn lijf doet helemaal niets. Ze leggen me noodgedwongen weer terug op bed en geven aan wel wat hulp te kunnen gebruiken. De meldkamer stuurt de politie langs voor de noodzakelijke extra handjes.
Die arriveert ook vrij snel en komt boven even kijken. Ik word in een opblaasbrancard gelegd, flink vastgesnoerd en over de trap naar beneden gegleden. Dat gaat goed, ook dat laat ik allemaal gebeuren. Het is een vreemde ervaring alles zo bewust mee te maken in een toestand waarin mijn emoties lijken te zijn uitgeschakeld, of op z’n minst zwaar gedempt.
Geen spanning, maar ook geen besef van de situatie
Ik kan me het hele proces goed herinneren, maar ben niet ongerust geweest. Ook niet gespannen, boos of verdrietig. Ik zag en hoorde alles, maar besefte de ernst van de situatie op geen enkele manier.
Tijdens de rit naar het ziekenhuis hoor ik mijn vrouw tegen de chauffeur zeggen dat de voorkeur is om naar het Medisch Spectrum Twente (MST) te gaan. Men heeft daar namelijk al een dossier van mij vanwege een eerdere opname. Dan hoor ik mijn vrouw de kinderen bellen. Wat moet het vreselijk zijn geweest voor haar om hen te vertellen wat er is gebeurd. Zelf maak ik het mee als een soort film, een beetje een twilight zone. Het overkomt me, maar ik beleef het niet echt.
Normaliter bemoei ik me met van alles en zou ik hier ook wat van moeten vinden. Nu laat ik alles over me heen komen. Best vreemd om mezelf zo te ervaren, maar zelfs dat doet niks met me.
In het ziekenhuis word ik van de brancard overgeheveld naar een bed. Dat is zo’n beetje het laatste wat ik me kan herinneren. Er wordt een scan uitgevoerd maar dat maak ik niet bewust meer mee. Mijn ziekenhuisopname vond ’s avonds laat plaats op 29 september. Maar zondag 3 oktober is pas de eerste dag die ik me weer enigszins kan herinneren. Flarden komen terug, ook nog deels op basis van wat mijn vrouw en kinderen me vertellen.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
