‘Het is altijd kinderdag’, zeiden mijn ouders altijd als wij vroegen waarom die niet bestond en Vader- en Moederdag wel. Mijn broer en ik vonden dat teleurstellend. Als protest schaften we zowel Vader- als Moederdag af. Mijn ouders waren het daarmee eens. Ze vonden het een te commerciële dag. Ook een goed idee voor een dag in het jaar. Het is vandaag commerciële dag, dus kopen maar mensen.
Er is ook een Europese dag van de beroerte. Die vindt plaats op de tweede dinsdag in mei. Voor mensen die een beroerte hebben gehad is het elke dag, dag van de beroerte denk ik. Of slijt het toch? Verslijt het? Verdwijnt de gedachte aan de beroerte met de jaren? Ik denk het niet. Doordat je elke dag bloedverdunners slikt en vaak ook een cholesterolverlager blijf je herinnerd worden aan jouw dag van de beroerte. De dag waarvan je hoopte dat die nooit zou komen. Mensen vragen me vaak hoe het nu gaat. Ik hoor mezelf vaak antwoorden dat het me weer goed gaat. Zeg ik uit gewoonte. Bijna de oude, zeg ik dan. Terwijl ik eigenlijk zou moeten zeggen. Bijna de nieuwe. Je moet afscheid nemen van je oude ik. Hij is er niet meer. Want dat je bent veranderd is een feit.
Dat is best verdrietig. Je wordt wel een nieuwe uitvoering van jezelf. Je reïncarneert tijdens je leven. Er zijn mensen die er veel slechter uit zijn gekomen dan ik. Halfzijdig verlamd of een been of arm die niet mee wil doen. Ze zijn terecht gekomen in een rolstoel, hebben last van afasie of een andere handicap. Ik voel me daar best wel eens schuldig over. Terwijl ik natuurlijk ook best blij ben dat ik vrij ongeschonden uit de strijd ben gekomen. Toch is het prachtig om te zien hoe sterk mensen zijn in de wil tot herstel. Ik spreek veel mensen na onze cabaretvoorstelling die ik nu speel met Peter Heerschop, en waarin het infarct een grote rol speelt.
Een cabaretvoorstelling over een herseninfarct lijkt op zich een slechte grap, maar het is heel goed mogelijk om verschillende emoties te beleven tijdens een voorstelling. Daarvoor bestaat er ook kunst. Om te lachen en te huilen. Vaak vlak na elkaar. Dat is juist mooi. Even terug naar de mensen die ik spreek na de voorstelling. Allen zijn ervoor gegaan of gaan er nog voor om zoveel mogelijk te herstellen. Een grote kracht gaat daarvan uit. Het is fijn om te zien dat mensen zich niet laten verslaan door iets noodlottigs als een hersensinfarct of hersenbloeding. Het zijn vaak herkenbare verhalen die ik hoor. Het niet opgeven, willen verbeteren. Soms even van slag raken, maar dan weer het herpakken. En altijd weer de steun geven aan elkaar. Afscheid nemen in bewondering. Hou vol, roep ik meestal, terwijl dat natuurlijk een open deur intrappen is. Mensen die een beroerte hebben gehad zijn volhouders. Het is voor hun elke dag, de dag van de beroerte.
Deze column van Viggo Waas verscheen is Hersenletsel Magazine 1 – 2023.
Word lid voor € 32,50 per jaar en ontvang HM automatisch 4 keer per jaar op de mat.
