Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over het rouwen om haar oude ik van voor het niet-aangeboren hersenletsel.
Mijn oude leven zonder NAH
Ik verlang naar mijn oude leven. Welk leven is dat eigenlijk? Dat weet ik ook niet meer. Ik leef tenslotte al 34 jaar met NAH, wat ik diep verborg en enorm had weggestopt. Wist ik veel wat ik moest doen op mijn 21e, toen ik met niet-aangeboren hersenletsel te maken kreeg. Ik dacht dat ik NAH onder controle had en dat de stukjes die “niet goed” waren gewoon bij mij hoorden. Wat voor stukjes dat waren? Chaotisch, emotioneel, geheugen- en concentratieproblemen én heetgebakerd/fel gedrag.
Ik kan het allemaal wel
Toen ik op mijn 39e een herseninfarct kreeg, was ik bovenal blij dat ik ook dit had overleefd. Ik verborg nog meer mijn eerdere vermoedens die heftiger waren geworden. Daarbij wilde ik me nog meer bewijzen tegenover mezelf en mijn kinderen. Ik wilde laten zien dat ik wel gewoon een “normaal” leven kon leven.
Met enige extra fysieke beperkingen ging ik door. Ik was volledig afgekeurd voor werk en kreeg daarom een WIA-uitkering. Emotioneel gezien vond ik dat jarenlang het heftigste aan mijn NAH. Als mensen op mijn 45e aan mij vroegen wat ik voor werk deed, antwoordde ik dat ik rentenierde. De blik in hun ogen gaf me kracht. Wat ze niet zagen, was dat ik enorm verdrietig was en ernaar verlangde volledig mee te kunnen draaien in de maatschappij. Mijn fulltime baan was nu om mezelf en mijn kinderen overeind te houden.
Beseffen dat je maar een “halve” bent
Die diepe, scherpe pijn dat ik niet meer een volledig mens ben, bracht me tot een zware depressie. Hier kwam ik uiteindelijk ook weer uit. Het besef dat ik maar “een halve” ben, vrat ontzettend aan mij. Er was (en is) immers niks te zien aan mijn buitenkant, door het masker dat ik iedere dag weer opzette. Ik verstopte continu al mijn emoties. Dat was zo veel makkelijker dan mijn kwetsbaarheid (durven) laten zien.
Een gevecht met mijzelf
Ik leefde jarenlang met de drang om mijn NAH te overleven en hield hoop dat alles uiteindelijk weer beter werd. Ooit wilde ik mezelf kunnen herpakken en doorgaan, precies zoals het me altijd is geleerd. Dit verlangen om weer “normaal” te kunnen en mogen leven, zodat niemand mijn fysieke en beperkingen zou opmerken, was ontzettend groot. Dit gevecht met mezelf heeft erg lang geduurd, maar op een gegeven moment was ik op.
Dat verlangen en die hoop naar een normaal leven wat er nooit meer zal zijn, vroeg veel energie. Die drang naar leven en overleven is hoog bij mij. Het heet rouwen om afstand te doen van je oude ik. Ik ben er nog wel, maar met extra beperkingen die ik voor mezelf heel goed jarenlang kon maskeren en ontwijken. Dat is ook de reden dat mijn Instagramaccount @rauwismijnrouw deze titel heeft. Het is en blijft een rouwproces.
Lees ook: Heleen | Ik leef met NAH.
