Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over zijn vakantie op Mallorca met zijn gezin en hoe hij dat doet zonder orthese, maar mét Skechers.
Ik ben met Chris en Anne op vakantie op Mallorca. In Alcúdia. Hier waren wij vorig jaar ook. Maar toen met Toon. Toon kon niet mee, omdat hij een beperkt aantal dagen vrij heeft als machinist bij de NS. Robin heeft ons naar Schiphol gebracht met de Matsu Matsu die ze gelijk mee nam naar huis om te gebruiken terwijl wij weg zijn.
Tijdens de reis had ik mijn Skechers aan. Dat wilde ik graag. Alles doen op de gewone schoenen zonder orthese. De afstanden die de reiziger aflegt op de vliegvelden, kunnen fors zijn. Dat kan veel tijd kosten als je een eigenwijze man met een hersenknetter bij je hebt die zich zonodig moet bewijzen door met zijn lamme poot op gewone schoenen te gaan lopen. Dus zodra Chris een servicemedewerker met rolstoel zag ging ze erachteraan. Papa kon beter gaan zitten. Anne mocht duwen wat ze met verve en zonder klagen deed.
Met een rolstoel krijg je lekker overal voorrang, ook op La Palma straks. Alleen bij de securitycheck, de winkels en de onvermijdelijke plaspauzes mocht ik er even uit. In de slurf liep ik dus zelf. Met Chris. Wat is ze slim en sterk en deskundig aan mijn zij met altijd een hand beschikbaar om vast te houden of een schouder om op te steunen. Op het vliegveld van La Palma heb ik gelopen. Zelfs Anne bood een schouder aan als het schuin afliep. Uiteindelijk zijn we in een van de vele bussen gestapt die stationair staan te ronken.
Op de busterminal zaten wij gelukkig gelijk in de juiste bus die ons in een uur naar ons hotel zou brengen. Na het inchecken, mochten wij nog iets gebruiken van het buffet. En dan naar bed. Ik met An in het grote bed en Chris op de slaapbank. Half pension dus 2 keer per dag aansluiten bij het buffet. Is prima te doen en te hachelen.
Op het resort doe ik alles op de Skechers wat op de ruwe tegels weleens bijna misgaat als ik mijn linker vergeet op te tillen als ik om mij heen ga kijken. Als ik te water ga in 1 van de 2 koude zwembaden, gebruik ik de speciale waterorthese die mee is. En een steuntje van Chris die dus ook het water in moet om mij de eerste stappen te begeleiden. Als ik diep genoeg sta, doe ik de orthese uit en neem ik een soort van duik en zwem ik een paar rondjes om het springkussen midden in het zwembad waar de Peter van voor juni 2017 allang op had staan springen.
An is ook in het water en ze wil gelijk ravotten en dingen doen die kinderen met hun vaders doen in een zwembad. Ik doe mijn best om in de benen te blijven, ondanks de pijn aan mijn voet. Dus het ravotten gaat wat onhandig en met de rem erop. Niet getreurd: wij kunnen altijd nog wedstrijdjes doen. Wie het snelst aan de overkant is. Met valsspelen. Ik zwem en pak af en toe een been van haar om in te halen.
Zo gaan wij een keer of 10 heen en weer waarbij ik mij inhoud, bang om een trap uit te delen tijdens de schoolslag met anderhalf been. Chris heeft intussen een bal gekocht bij de winkel hiernaast en Anne en ik gooien een tijdje over. Anne kan zien dat ik door de zere voet minder doe dan ik zou willen en houdt het al snel voor gezien. Komt goed uit, want mijn blaas meldt zich. Eerst de orthese aan en daarna naar de kant lopen waar Chris klaarstaat om mij uit het zwembad te helpen. Morgen staan wij, als het goed is, in zee en heb ik op de zachte ondergrond geen last van de voet en kan er ongeremd geravot worden door deze halflamme en toch volwaardige vader en zijn kleine meid. Goed plan, hè? Zo genieten wij op onze manier van onze vakantie op Mallorca.
