Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de vakantie waar haar man en zij enorm naar hadden uitgekeken. Helaas liep alles anders, waardoor ze helemaal niet hebben kunnen genieten van hun reis naar Ierland.
Ik begin mijn blogs voor de patiëntenvereniging altijd met het teruglezen van de vorige blog. En, als zo vaak, denk ik dan: Little did I know… Als ik toen wist wat ik nu weet….en dat is dan toch echt maar 4 weken verschil. Ik ga jullie nu iets meer vertellen van de periode vlak voor onze “vakantie” en tijdens.
In mijn vorige blog vertelde ik over dingen die speelden, terwijl we de vakantie aan het voorbereiden waren. Mijn schoonmoeder werd opgenomen in het ziekenhuis de week voor de vakantie, maar in de dagen erna leek het wat vooruit te gaan en haar voorlopige ontslagdatum was de datum van ons vertrek. In de dagen rond de opname overleden er een nicht en een neef van mijn man, werd zijn moeder dus opgenomen en had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ik heb al een paar maanden last van mijn onderbuik en wilde graag een echo om iets engs uit te sluiten, aangezien mijn moeder betrekkelijk jong (60) is overleden aan eierstokkanker.
Ik was toch wat nerveus voor de echo en die kon dus pas de maandag voor ons vertrek.
Lang verhaal heel kort: er was inderdaad iets aanwezig en ze kon niet direct uitsluiten dat het goedaardig was. Dus ook direct bloed moeten laten prikken en alle uitslagen zouden na onze vakantie komen.
“Prettige vakantie…”
Zo dat kwam wel binnen en mijn brein kan dan aan niks anders meer denken. Ik probeerde het opzij te schuiven, maar dat was best lastig. En ja, we zijn dus wel op vakantie gegaan. Maar zorgeloos was het geen moment. Ook met mijn schoonmoeder ging het toch niet helemaal goed. Ze mocht niet naar huis. We hebben iedere dag contact gehad met het thuisfront. We hebben iedere dag overwogen om de vakantie af te breken, gevraagd aan de artsen of het nodig was. Steeds zeiden ze van niet.
Voor het eerst deden we een rondreisvakantie. Twee weken een rondreis door Ierland met een huurauto (links rijden) en dan steeds twee nachten in een B&B. Vooraf wel afgesproken het rustig aan te doen omdat we al zo moe op vakantie gingen. Zeker de eerste twee dagen moest ik ‘s middags ook echt gaan liggen, omdat ik anders niks meer kon. De eerste rit in een Ierse huurauto was echt heel heftig. Mijn toch al zo vermoeide brein had daar zoveel moeite mee. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan die eerste dag. Mijn man is gewend om op de weg te zitten als buschauffeur, maar ook hij vond de eerste dag erg spannend. Hij zat achter het stuur en had de controle… ik niet. Pfff.
We hebben de eerste week best veel gezien en ondanks dat het allemaal niet zorgeloos was, hebben we echt wel genoten van het prachtige Ierland. We hadden zelfs prachtig weer.
Op de negende dag van onze vakantie startten we de dag met de afspraak dat we alleen naar de volgende B&B zouden rijden en verder niks zouden doen. We waren namelijk echt heel erg moe.
Daar is niks van terechtgekomen. We kregen een telefoontje uit Nederland, waardoor we ons nog meer zorgen gingen maken, al werd ons verzekerd dat we echt niet onze vakantie hoefden af te breken. Helaas bleek het in de loop van de dag toch heel slecht te gaan met mijn schoonmoeder en terwijl ik van alles aan het regelen was om met spoed terug te gaan naar Nederland, kregen we het telefoontje dat ze helaas was overleden. We waren te laat.
Dat regelen om terug te gaan, was echt heel erg. Ik, met mijn al zo vermoeide brein, heb waarschijnlijk op adrenaline alles in het werk gesteld om die dag nog terug te vliegen. De ANWB-alarmcentrale, waar je denkt op te kunnen bouwen, werkte niet echt mee. Of misschien wel echt niet. Of misschien werkten ze wel gewoon tegen. Ik heb er geen goed woord voor over. Je zou denken dat zij weten wat er moet gebeuren in zo’n situatie/ Het is tenslotte de “alarmcentrale”. Daar bel je niet naartoe als je een muggenbult hebt, toch?
Uiteindelijk hebben we het gered, maar vraag me niet hoe. De grondstewardess van de KLM in Ierland zal ons niet snel vergeten, vrees ik. We kwamen “aanrennen” en ze zei dat het inchecken gesloten was. Ze was aan het inpakken om naar huis te gaan. Toen ik uitlegde, helemaal buiten adem, dat er tickets voor ons geregeld waren, zei ze: “Die kloppen niet, er is iets mis mee.” Na zoveel uren stress brak ik op dat moment. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Alles kwam er in één keer uit en dat in het Engels. De dame schrok enorm en liet ons toch doorgaan. Zij is echt een heel lieve dame. Het vliegtuig liep iets vertraging op, waarschijnlijk door ons, maar we konden terug. We konden troost zoeken en vinden bij onze familie.
En wat een dagen ga je dan weer in… Al met al voelt het als een nare rollercoaster. Mijn man en ik hebben helemaal niet meer het gevoel dat we op vakantie zijn geweest. Vier jaar uitgekeken naar deze vakantie en zoveel hobbels onderweg naar de vakantie. Ik denk dat Ierland ons niet gegund is, terwijl ik me daar zo op m’n plek voel.
Ik ben wel blij dat ik een polarstep heb bijgehouden. Af en toe kijk ik het terug en dan denk ik: oh ja, wat was het mooi en leuk. Het voelt als eeuwen geleden. Ik vind het extra sneu voor mijn man, want hij moet weer aan het werk en heeft pas volgend jaar weer een vakantie om bij te komen.
Gisteren heb ik de uitslag gekregen en de tumorwaarden bleken gelukkig normaal, maar ik moet wel onder het mes. Nou ja, dat kan er dan nog wel weer bij.
Met James, onze kat, gaat het momenteel redelijk goed. Hij moet echter 26 juni onder het mes en dan is het weer spannend hoe erg de terugval gaat zijn. Dus dat blijft afwachten.
En verder? Ik heb de komende weken nodig om weer een beetje bij te trekken. Ik ben zo toe aan vakantie.
Liefs,
Belinda
