Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Vorige maand schreef ze over haar “volle hoofd”. Nu denkt ze: als ik dat al vol vond, hoe moet ik mijn hoofd dan nu noemen?
Na het tandartsverhaal bleek namelijk een paar dagen later dat ons kitten James erg ziek is. Dusdanig ziek dat hij zonder behandeling zeker dood gaat. Tot voor kort was er nog geen behandeling en nu is er in het legale circuit alleen medicatie via een trial/onderzoek van de faculteit diergeneeskunde in Utrecht. Dit kost een paar duizend euro, maar wel 85% kans op genezing. Zonder die medicatie 100% dood. Heftige keuze.
Maar uiteindelijk met veel moeite geregeld dat de verzekering 80% betaalt en het aankoopbedrag van James teruggekregen van de cattery, dus toen durfden we het aan.
Wel moet hij heel stipt op tijd medicatie hebben, iedere 12 uur. Dat is best pittig!
En dat 12 weken lang. Terwijl ik dit schrijf, start week 4.
Die ziekte die hij heeft, FIP, zit helaas ook in zijn hersenen en je ziet aan hem dat hij neurologisch last heeft. Niet alleen omdat zijn achterpootjes verzwakt zijn, maar ook omdat hij een spasme heeft die verergert bij stress en hij kan niet meer naar snelle bewegingen kijken. Dan wordt hij duizelig en gaat hij heel strak naar iets anders kijken. Hoe weet ik dat, nou omdat hij dan zijn voorpootjes breder neerzet en ik herken dit natuurlijk zo enorm.
Naast dit hele geregel voor de kat gaan wij ook op vakantie. We hebben er nog over nagedacht om de vakantie dan maar af te zeggen, maar we hebben gelukkig kunnen regelen dat ons nichtje in huis komt twee weken om voor de katjes te zorgen. Zo blij dat ze dat wil doen!
En dan speelden er de afgelopen dagen nog wat dingen waar ik in een latere blog nog wel op terug ga komen, maar waardoor ik al nachten niet geslapen heb. Naast al die dingen moest natuurlijk ook de vakantie voorbereid worden. En dat was lastig. Want hoezeer ik er ook naar uitkijk, door alles wat er gebeurd is om me heen, ben ik niet echt in vakantiestemming. En ons nichtje komt in huis, dus het huis moet ook spik en span zijn.
Dat laatste laat ik wel een beetje los, maar manlief vindt dat wel een must, dus dat geeft wel wat spanning.
Gisterenavond nog even naar Arnhem gereden om onze zoon te zien, en gedag te zeggen voor de vakantie. Vandaag nog even naar Tilburg om Molly, onze hond, naar haar vakantieadres te brengen. En wij wonen in de omgeving van Den Haag, dus dat zijn best wat kilometers die we nog “even snel” afleggen…
Over 24 uur moeten we op Schiphol zijn en ik ben nog m’n blog aan het typen, terwijl de keuken nog schoon moet en ik nog niets heb ingepakt. Manlief is met de badkamer en de wc bezig. De was is bijna klaar, boodschappen moeten nog gehaald et cetera. En ik… ik ben zo godvergeten moe… ik kan ook alleen maar denken aan die moeheid. Ik kan het niet opzij schuiven, voor me uit duwen, ik moet nog zoveel maar weet niet of het gaat lukken.
Ik had het best goed gepland allemaal, eerlijk waar, maar ik had geen rekening gehouden met de omstandigheden……morgen in het vliegtuig hoop ik alles een beetje los te kunnen laten en dan hoop ik te kunnen gaan genieten van de vakantie waar we, en met name ik, al jaren naar uitkijken. Eindelijk gaan we naar Ierland, rondreizen, mijn nummer 1 land waar ik zo graag naartoe wil, en dan ben ik zo moe… Maar… komt goed, ik vertel jullie in een volgende blog hoe ik het er vanaf heb gebracht!
Liefs,
Belinda
