Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van oefenen met traplopen sinds Rob NAH heeft en revalideert.
Alle therapeuten zijn engelen en ik kan me geen betere plek voorstellen om te revalideren. Maar er springen er twee uit. De ergotherapeut is er één van, haar aanpak spreekt me erg aan. Ze is direct en eerlijk zonder confronterend te zijn. Ik voel me bij haar op mijn gemak en gelijkertijd ook uitgedaagd mijn grenzen te verleggen. Zij is degene die me heeft geleerd mijn veters met één hand te strikken.
Nog zo’n topper is de fysiotherapeut. Hij heeft me vanaf de eerste dag begeleid en weet in een vroegtijdig stadium in te schatten wat ik nog niet heb geprobeerd, maar wel zou kunnen. Bij veel van de oefensessies komt hij met een voorstel iets te gaan doen waarvan zelfs ik denk dat dit nog lang niet aan de orde is. Zo vraagt hij of ik wil oefenen met opstaan vanaf de grond, maar dan zonder hulpmiddelen. Weet dat ik op dat moment net zelfstandig kon staan en kleine stapjes lopen, en dan nog met ondersteuning.
“Ja,” zegt hij, “als je straks in een weiland staat en omvalt heb je niks om je aan op te trekken.” Ik moet even lachen en antwoord dat ik voorlopig niet verwacht in een weiland te belanden. Maar het blijkt geen open vraag, we gaan het gewoon doen. Ik moet op een mat gaan liggen en zijn aanwijzingen volgen. Voor ik het weet sta ik rechtop. Stomverbaasd. Lacherig en onwennig kijk ik hem aan, hij grijnst terug. “Zie je wel dat je dat kan.”
Ik had tijdens een ontbijt vernomen dat je al vrij snel een weekend naar huis zou mogen, beginnend met één dag. Dat zou dan kunnen worden uitgebreid naar een dag en een nacht en zelfs een heel weekend. Maar dan zou de fysiotherapeut wel eerst akkoord moeten geven. En je moest een autotransfer hebben geoefend. Oftewel, ik moet uit de rolstoel in de auto kunnen komen en weer terug. Met mijn verzoek om dat te gaan oefenen stemt de therapeut in.
In overleg is mijn vrouw overdag naar het Roessingh gekomen en samen met de therapeut rij ik naar de parkeerplaats. Op zijn aanwijzingen verplaats ik me twee keer de auto in en uit, wat prima verloopt. Er is nog tijd over en de therapeut stelt voor terug te gaan naar de oefenzaal. Hij nodigt mijn vrouw uit nog even mee te gaan en komt met de onzinnige vraag of ik al een keer heb trapgelopen. Ik neig ernaar om met eenzelfde absurde opmerking te antwoorden. Maar voor ik iets kan bedenken, vult hij aan: “Ik zie je dat wel doen.” Mijn vrouw glundert en ik rij enigszins verbouwereerd de oefenzaal in.
Voor de oefentrap vraagt hij me uit de rolstoel te komen. Hij legt uit: goede been eerst en dan mijn aangedane been bijtrekken. Ik pak de leuning vast en plaats mijn goede been op de hogere tree. Vervolgens trek ik mijn slechte ben bij, precies zoals hij zei. Dat smaakt naar meer en ik loop de overige 10 treden verder omhoog.
“En nu naar beneden,” roept hij. “Maar dan andersom, je steunt op je goede been en zakt langzaam naar beneden.” Ik zet mijn linkerbeen op de lagergelegen tree en merk dat ook dit eigenlijk prima gaat, naar omstandigheden dan. Mijn vrouw heeft alles gefilmd en kijkt trots hoe ik ook deze opdracht naar behoren volbreng.
Uiteraard ben ik verrast en trots. Het inzicht, de ervaring en het vertrouwen van de fysiotherapeut hebben mij opnieuw een grens laten verleggen. Ik was al onder de indruk van deze man, maar ben nu nog meer overtuigd dat mijn vooruitgang vooral aan hem te danken is.
Ben je benieuwd naar meer momenten van geluk van Rob? En wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
