In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over dat deze week toch geen operatieweek bleek te zijn.
Waar moet ik deze week nog over schrijven? Dat de verpleging haar uiterste best doet? Dat het leuk kennismaken was met de afdeling? In de dagen na donderdag overheerst helaas vooral de teleurstelling. Begrijpen doe ik het natuurlijk wel – ik was op 22 augustus ook een spoedgeval. Maar het is ook iedere keer weer naar het moment toe leven, de spanningsopbouw, de verwachting, et cetera.
Wat ik misschien wel het moeilijkste deel vind ondertussen is dat mijn leven stilstaat. Nu nog langer, omdat ook deze week toch geen operatieweek was. Werken zit er gewoon niet in op dit moment door de beperkingen en het energiegebrek. Ontmoetingen zijn in mijn ogen een te groot risico die belemmeringen kunnen geven en ervoor kunnen zorgen dat mijn operatie niet doorgaat. Opgelegde fysieke beperkingen in verband met de actuele risico’s als niet sporten maken me nog immobieler. En misschien nog wel het belangrijkste is dat mijn toekomstperspectief en mijn eigen regie op dit moment ontbreken. Stil stand is achteruitgang zegt men wel eens – ik kan bevestigen dat dit echt zo is.
Een proces als dit doet wel echt iets met me. ik kan natuurlijk denken: Ach het is maar een afspraak die niet doorgaat en volgende week beter. Maar ik denk dat een Engelse collega het al heel snel goed aanvoelde toen hij reageerde van de week. Hij zei: “This is mental torture”. Oftewel een geestelijke marteling. En ik ben het van harte met hem eens, want zo voelt het ook echt. De vraag is dan hoeveel mentale veerkracht heb ik om focus te houden op mijn doel, om mezelfverder te pushen dan ik ooit geweest bent, om mijn eigen mentale grenzen over te gaan en blokkades omver te werpen en op te ruimen.
Een ding weet ik zeker en dat is dat ik tot veel meer in staat ben dan ik zelf vooraf kan bedenken. Ik hoop de regie heel snel weer terug te kunnen nemen en weer stappen voorwaarts te gaan maken. Voor nu rest alleen maar te zeggen – op naar de volgende week na deze week die toch geen operatieweek bleek te zijn.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
