Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over het tandartsdilemma en het vraagstuk bij de orthodontist.
En dan is het volgens mijn agenda weer tijd voor een nieuwe blog. Mijn hoofd staat daar totaal niet naar door alle tandartsellende. Nou is het wel zo dat door de NAH dit maar in mijn hoofd blijft rondspoken en ik geen beslissing neem, terwijl ik normaal altijd beslissingen kan nemen. Heel makkelijk zelfs, maar deze keuze is lastig.
Niet alleen omdat ik nou eenmaal een tandartsfobie heb. Die fobie is best groot helaas, maar ja, wat kan ik eraan doen?
In mijn eerdere blogs heb ik al eens laten vallen dat ik ook de diagnose hypermobiel op mijn bingokaart heb staan. Dat is best lastig. Ik ben ook hypermobiel in mijn kaakgewrichten, waarvoor ik lang geleden behandeld ben. Maar hypermobiliteit gaat niet over en nu is mijn onderkaak dus wat verschoven ten opzichte van mijn bovenkaak, waardoor mijn voortanden elkaar raken. Heel vervelend.
Op advies van mijn tandarts heb ik een afspraak gemaakt bij de orthodontist, maar die gaf aan dat ik geen beugel. Mijn tanden en kiezen staan van nature namelijk best heel goed. Wel zei hij dat ik weer een splintje moest gaan dragen. Dat is een soort anti-knarsbeugel, maar die zorgt ook voor wat ruimte in mijn kaakgewrichten. Dat splintje is tot daaraantoe, maar toen zei die man ineens dat ik ook implantaten moet, omdat ik nu maar aan 1 kant kan kauwen. Bij het woord implantaten had ik ineens het zweet in mijn handen staan. Mijn god, daar moet ik dus niet aan denken. Die beste meneer zag mijn angst en ging gelijk over op een andere modus. Heel begrijpend en hij zou aanwezig zijn bij het eerste consult. Hij nam alle tijd, maar vond het echt nodig, want ik was nu mijn kaakgewrichten aan het vernachelen volgens hem.
Daar zit ik dus zo niet op te wachten, op implantaten. Ik krijg echt buikpijn bij het idee. Helemaal duizelig, want dat gebeurt bij spanning, dan spelen de restverschijnselen lekker op, stond ik op en maakte een afspraak. En van de week was dus dé dag. Ik had al een beetje gezocht naar wat het kost, maar niet te vinden natuurlijk.
Gelukkig was de orthodontistmeneer er ook. Hij stelde me op m’n gemak, tenminste voor zover mogelijk. En die implantatenmeneer was ook echt heel erg vriendelijk, maar ja, ze hebben het verkeerde beroep. Ook deze meneer verzekerde me dat het echt niet verantwoord was om zonder implantaten verder te gaan. Ik vroeg nog of ik er ook 1 kon doen in plaats van gelijk 2. Dat kon wel, maar adviseerde hij niet. Het was goedkoper om ze allebei tegelijk te laten doen…(iets van wij van WC-eend adviseren WC-eend).
Nou 1 is wel goedkoper kan ik je vertellen, want ik zou de 2e dan niet doen en het bij die ene laten. Maar goed, eerst maar eens de offerte afwachten.
Toen kwam de offerte…daarna kon mijn man 112 bellen, want m’n hart sloeg wat slagen over… Hoe dan? Dat kan toch niemand betalen en de zorgverzekering vergoedt niks. En nu zit dat dus steeds in mijn hoofd. Wat ga ik doen? Wel of niet? Doe ik er één? Of toch twee?
Maar dan moet je de vakantie afzeggen… maar die heb ik al betaald…valt dit onder je annuleringsverzekering?
De vakantie afzeggen, maar met dat geld ben ik er overigens nog niet. Zo belachelijk duur is dat. Voor de mensen die, net als ik geen idee hebben, we praten dus over 4.000 euro voor twee implantaten. Dat kan de gewone mens toch niet betalen? En ja, als ik het niet doe, dat hebben beide artsen mij verzekerd, gaat het dus ten koste van mijn toch al niet heel beste gezondheid en lopen de ziektekosten echt nog veel verder op.
Maar als ik het wel doe….mag ik het waarschijnlijk in 8 termijnen betalen. Dat is 8 maanden lang 500 euro per maand…dat heb ik niet over met mijn uitkering. Jezelf beter verzekeren, dat kan, dan moet ik wachten tot januari, andere, veel duurdere verzekering nemen, dan een heel jaar wachten en het jaar daarna kan ik het dan laten doen, maar geen enkele verzekering vergoedt het hele bedrag, dus alles bij elkaar opgeteld, betaal ik dan ongeveer hetzelfde. Overigens nog naast de kosten voor het splintje, wat ook niet vergoed wordt.
Een heel verhaal en waar komt het nu op neer? Dat ik dus de hele dag denk… was ik nou maar niet gestopt met werken, dan hadden we het financieel wat ruimer en was dit een minder groot dilemma. Zal ik dan toch maar weer gaan proberen te werken? Dat stomme NAH… De afgelopen nachten heb ik nog minder geslapen dan normaal en ik merk dat in mijn hele lijf. Alles doet extra zeer, energie is ver te zoeken en ik ben superduizelig.
Al met al, niet de leukste blog, maar het geeft wel aan dat NAH je hele leven beïnvloedt zelfs de beslissingen bij de tandarts.
Liefs,
Belinda
