Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer deelt ze een Instagrampost van drie jaar geleden over haar warrige weg in het winkelcentrum en de dankbaarheid voor haar sociale netwerk.
Deze week ben ik naar het winkelcentrum geweest. Ik had een nieuw snoertje nodig voor mijn telefoon. Het winkelcentrum is niet mijn favoriete place-to-be. Als je prikkelgevoelig bent, staat een winkelcentrum zo ongeveer gelijk aan de kermis. Winkelen doe ik eigenlijk niet meer alleen. Doe ik dit wel? Dan moet ik vooraf goed bedenken waar de winkel is en dan de kortste route bedenken. Het inschatten van de plek en route is lastig voor mij. Tijdens de revalidatie ben ik erachter gekomen dat mijn grafische kaart hapert door mijn CVA.
Mijn warrige weg in het winkelcentrum
Ik vind het lastig om ergens de weg te vinden en maak dan ook graag gebruik van navigatiesystemen. Die zouden er ook in een winkelcentrum moeten zijn, of in een gebouw. Ik kan namelijk zomaar ineens geen idee meer hebben waar ik ben. Ik herken dan helemaal niets in mijn omgeving.
Toen ik nog werkte had ik dat ook. Als ik een training of presentatie had gegeven en ik liep de ruimte uit, dan had ik geen idee meer hoe ik op mijn werkplek moest komen. Ik liep dan maar achter wat mensen aan in de hoop dat ik bordjes tegenkwam. Heel lastig is dit.
De winkel was verhuisd
Nu ook. Ik dacht te weten waar de winkel zat, met de nadruk op zat, want de winkel was verhuisd. Oh jee, daar gaat mijn route. Dan maar op zoek. Ik vond de winkel waar het niet druk was. Toch kostte het zoeken veel meer energie dan ik vooraf had bedacht.
Eigenlijk had ik ook nog een jas nodig. Maar dat kan ik niet meer alleen. Daarvoor moet ik echt iemand vragen vrij te nemen, want op zaterdag is een winkelcentrum echt een no-go.
Zo gaat het er in mijn hoofd aan toe
Bovenstaande blog schreef ik drie jaar geleden voor mijn eigen Instagrampagina. Ik kreeg ‘m als herinnering weer voorgeschoteld (via Facebook). Terwijl ik de blog teruglas, dacht ik: wat maakt dit toch goed duidelijk hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat.
Momenteel kan ik helemaal niet winkelen vanwege de operatie. Gelukkig heb ik ook geen winterjas nodig, dus ik hoef geen hulp te vragen. Wel besef ik weer eens hoe belangrijk het is dat je een sociaal netwerk hebt als je last hebt van niet-aangeboren hersenletsel. Na het schrijven van die blogpost, kreeg ik van diverse familieleden en vrienden te horen dat ze best tijd voor me vrij wilden maken om een leuke jas te zoeken. Hoe lief!
Sociale netwerken onderhouden
Tegelijkertijd weet ik van veel lotgenoten dat hun sociale netwerk ontzettend klein is geworden. Dat maakt het lastig, want je wilt niet iedere keer op dezelfde mensen een beroep doen. Maar een groter sociaal netwerk betekent ook dat je het moet onderhouden. En daar is vaak de energie niet meer voor. Dat maakt het allemaal erg moeilijk.
Weer even terug naar mijn eigen sociale netwerk. Ik bedank jullie misschien niet vaak genoeg, maar JEMIG WAT BEN IK ONGELOOFLIJK BLIJ MET JULLIE!!!
Liefs,
Belinda
Lees ook: Belinda | NAH en de operatie.
