Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over de uitdagingen van het openbaar vervoer en vliegen met NAH.
Voor mijn verjaardag had ik het idee om naar Londen te gaan met mijn echtgenoot en twee volwassenen kinderen. De bestemming was Londen, dus zo geschiedde. Voor mij was het 40 jaar geleden dat ik daar voor het laatst geweest was.
Op de een of andere manier straal ik blijkbaar iets uit waardoor ik er bij de controle altijd wel word uitgepikt. Dit was deze keer op de heenvlucht al het geval. Dan zit ik al gelijk met mijn stresslevel boven mijn oren. Halve zweetaanvallen van de opwinding, een knalrood hoofd en nog net geen klotsende oksels. Nee, heel charmant en ontspannen begint zo’n vlucht voor mij vaak al niet.
Aangekomen in Londen moesten we nog een uur met de metro naar het hotel. Ik ben nooit een held geweest met het openbaar vervoer, en deze keer was het ookal een hele tijd geleden dat ik er gebruik van had gemaakt.
Nog geheel in de mood van de controle zwengel ik achter mijn kinderen aan. Gevolg: de poortjes gingen niet open, omdat ik weer niet had opgevolgd wat ik moest doen. De metro hollend door en het poortje in en uit, had ik al snel de zweetparels op mijn bovenlip staan. Met mijn kletsnatte rug hobbelde ik achter de rest aan om hen bij te benen.
De drukte, het geluid, de mensen die zich stressvol en haastig bewegen over de vloer – ik probeerde me ervoor af te sluiten, maar op de een of andere manier is me dat niet gelukt.
Achteraf, eenmaal thuis, vraag ik me dan ook terdege af of je je daar überhaupt wel voor kunt afsluiten . En zeker voor mensen zoals wij. Ik zie mijn reisgenoten alles zeer rustig doen, terwijl bij mij de extra controlecheck nog hoog zit en ik daar nog van moet bijkomen.
Kaartjes kopen, de tas continu open en dicht om die kaartjes en pinpas eruit te halen, en vooral continu alles in de gaten houden. De drukte overmant me, en ik lijk wel een angstig kind dat bang is om de rest te verliezen. Ik besef dat als dat zou gebeuren, een paniekaanval me direct te grazen zou nemen .
Na een uur komen we weer boven de grond, en ik zie de massa aan verkeer die links en rechts voor mijn neus raast . Mijn kinderen sluiten moeiteloos aan in deze gehaaste wereld; het doet hen niets, terwijl ik me concentreer op het roze koffertje van mijn dochter, die voor me loopt op weg naar het hotel. Dat is voor mij mijn houvast, mijn reddingsboei – iets waar ik me aan vasthoud en me op concentreer.
We hebben geweldige dagen gehad, waarop ik ‘s avonds uitgeteld gelijk in slaap viel en waarbij ik er op de terugweg natuurlijk weer werd uitgepikt voor controle (waarbij door de vermoeidheid het huilen me nader stond dan het lachen, overigens).
Ik heb onwijs genoten van deze citytrip en het samenzijn met mijn kinderen, maar wat was ik blij toen ik weer thuis was in mijn eigen veilige cocon. Ik besef nu meer dan ooit dat ook reizen met het openbaar vervoer heel erg intensief is voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel, naast het opdoen van nieuwe omgevingen en alle andere indrukken. Ik heb deze extra prikkels als zeer intensief ervaren, maar ik heb ontzettend genoten en had het niet willen missen.
Ik heb twee dagen nodig gehad om bij te komen, maar sluit de herinnering hiervan voor altijd in mijn hart. Maar, ik met mijn NAH en het openbaar vervoer, dat is zeker geen match. Londen je bent en blijft prachtig, maar ik ben blij dat ik woon op een rustige plek in mijn eigen vertrouwde bubbel.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
