In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de rare vertekeningen in zijn hoofd die ontstaan door het Alice in Wonderland-syndroom.
Op maandag is de grote artsenbrigade op visite na het weekend en men is erg positief verrast door de positieve progressie die ik doormaak. Men had dit natuurlijk gehoopt en zelfs verwacht, maar wanneer en in hoeverre de verbeteringen zouden komen, wist niemand. Er zijn gevallen waar mensen een week geen zicht hadden, dus met mijn 4 dagen onderweg met eerste herstel, is men optimistisch. Verder zit ik weer op voor de maaltijden aan tafel. Maar ik breng de meeste tijd nog wel veel op bed door.
De ontslagdatum gaat van maandag naar woensdag. De hulp en evaluatie van revalidatie-artsen, ergo en fysio wordt ingeroepen. Het vraagstuk is: kan ik straks naar huis of moet ik naar een kliniek?
De testen met de fysio zijn een marteling. Ik ben nog slap en wankel. En ik moet op mijn 51ste met een rollator lopen – verplicht in verband met valgevaar. Ik zak echt door de grond. Is er toch aantasting van het motorisch gedeelte? Traplopen is voeten aansluiten per trede, dus ik doe tig keer zo lang over een trap plotseling en ik voel me enorm bekeken – ook al loop ik rond op een neurologieafdeling.
De revalidatiearts is hoopgevender – die vind dat ik eerst moet herstellen in prikkelvrije omgeving en dat is niet een kliniek. Dat kan later. Advies van ergo is verder niet relevant, omdat er thuisverzorging is door mijn vrouw en ik me in verschillende dingen als douchen zelf kan redden – zij het wel zittend douchen.
De fysiotherapie van dinsdagochtend is doorslaggevend. Het lopen gaat een stuk beter – weer een sprong door de nacht gemaakt. De rollator – het groene monster – kan weg. Het traplopen is zwaar, maar mag en kan weer per trede. De spierspanningen zijn goed, net als de reflexen.
Ik heb het idee en het is dinsdag – met nadruk op idee – dat ik een hogere kleurverzadiging zie, want kleuren zijn helderder. Ook zie ik meer lichtcontrast – alles is iets scherper en helderder. Maar goed, dat kan bedrog zijn na deze donkere dagen. Er is nog wel iets van een rare vertekening in de beelden, maar dat is beperkt. Soms verdwijnen er nog objecten of onderdelen ervan, maar heel veel minder.
De beelden die ik zie als mijn ogen dicht zijn, gaan sinds maandag over in een sneeuwstormeffect dat in snelheid verschillen kan. Uit de testen komt naar voren dat de homonieme hemianopsie links in beide ogen er nog steeds is. Ook rechts zijn er nog gebieden die niet helemaal helder zijn, maar hiervan verwacht men nog steeds verder herstel, omdat er geen andere problematieken achter zitten. Het Alice in Wonderland-syndroom was gelukkig tijdelijk en is vrijwel weggeweest.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank en ben je benieuwd hoe hij omgaat met deze rare vertekeningen die zijn ogen maken? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
