Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over zijn paraplu die op avontuur ging.
Als het iemand anders was gebeurd en ik had het thuis van achter het keukenraam op de zesde gade geslagen, dan had ik de ballen uit mijn broek gelachen. Maar het was niet iemand anders die onhandig achter een paraplu aan liep. Een paraplu die bij iedere windvlaag weer wat verder weg waaide. Net telkens als ik eindelijk vlak bij de paraplu was en alleen maar hoefde te bukken om het op te rapen, vloog de paraplu verder. Het moet er koddig uit hebben gezien en ik liep hardop te vloeken op straat.
Meestal doe ik boodschappen met de driewielligfiets. Eergisteren had ik pech. De fiets was even onbruikbaar. Dus ik ging lopend boodschappen doen. Met een rugtas. En een paraplu, want het regende enorm. Gaat eigenlijk prima, lopen met een plu in mijn rechterhand. Ik was bijna bij onze flat met de rugtas vol met boodschappen en toen ging het mis.
Zoals vaker bij hoge flatgebouwen heeft de wind vrij spel en dat kan lastig zijn. Zeker als je een paraplu in bedwang moet houden met 1 hand. Ik dacht slim te zijn en wilde het ding inklappen. Door het uiteinde met het handvat in mijn lies te plaatsen en het mechaniek zodanig te hanteren dat de plu inklapt en niet meer gevoelig is voor de windvlagen. Dus niet. Ik liet dat ding vallen, uitgeklapt en al. De plu ging op avontuur.
Bij iedere windvlaag leek dat ding te stijgen om even verderop te dalen en tergend wiebelend te blijven liggen. Ik dus vloekend over de natte klinkers strompelen om de plu weer te pakken. Duurde even, omdat het wel leek alsof iemand de plu aan een lijntje had om mij te pesten. Uiteindelijk kreeg ik de plu te pakken en kwam het toch goed. Maar de volgende keer klap ik de paraplu een straat eerder in, zodat deze niet op avontuur kan.
