Anouk | Over werk en omdenken

Anouk is een van onze nieuwe bloggers. Deze creatieve dertiger werkt in de reclame-industrie en deelt vanaf deze blogpost elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost deelt ze tips over omdenken.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om over dit onderwerp te schrijven, maar ik weet ook hoe belangrijk het is wel te doen. De reden dat ik het moeilijk vind om over een onderwerp als werk te schrijven, is dat het voor iedereen zo anders is. Niet alleen het type werk en hoe je werk hiermee omgaat, maar ook het type NAH en wat je daarmee (nog) kan. Waarom vind ik het zo belangrijk om er toch wel over te schrijven? Vanaf de dag dat ik het nieuws kreeg, was mijn grootste angst dat ik mijn werk niet meer kon doen. De meeste verhalen die ik las waren van mensen die tot hun grote spijt niet meer konden werken of niet meer het werk konden doen dat ze eerst deden (dat wil niet zeggen dat hun nieuwe werk niet leuk is). 

Daarom wil ik graag mijn verhaal en tips delen. Met vallen en opstaan kan ik nu namelijk het werk doen dat ik voor mijn NAH ook deed. Sterker nog, ik denk dat ik, mede dankzij mijn NAH, geleerd heb een nog betere balans te vinden.

Werk is en was voor mij alles. Niet alleen een manier om geld te verdienen, maar ook om te doen wat ik leuk vind. Ik was dan ook tegen de tijd dat ik mijn beroerte kreeg, bijna een soort work-a-holic (geheel vrijwillig ;)). Van 9 tot 9 werken was meer gewoon dan een uitzondering. Het grootste gedeelte van de tijd met liefde, want ik was bezig met creatief zijn en dingen maken en daar word ik blij van. Tuurlijk, als het echt even te veel was, kon ik het al een beetje aan mijn hoofd voelen. Dan werd het wollig of was de creatieve kracht gewoon even op. Op zulke momenten ging ik even wat anders doen en dan kwam het wel weer goed. 

Daarbij ben ik ook nog dyslectisch en dan denk je misschien: wat heeft dat hiermee te maken? Ik kan je vertellen: heel veel. Ik heb namelijk al van jongs af aan moeten leren omdenken. Als ik een woord niet snapte of kende, moest ik iets anders bedenken. Dit hielp al met de creatieve blokkades en al helemaal na het krijgen van een beroerte.

Met behulp van revalidatie leerde ik wat mijn hoofd helpt en wat juist tegenwerkt. Ook leerde ik meer trucjes om te kunnen omdenken. Die trucjes wil ik met jullie delen. Keep in mind dat dit voor mij en mijn type werk (een reclamebureau) werkt. Ik weet dat niet overal hetzelfde is, maar ik hoop dan toch dat ik sommige van jullie kan helpen.

1. 1. Geef je hoofd rust en tijd om op te laden. De grootste en de meest logische tip. 
      Gelukkig wordt het onder jonge mensen ook steeds minder een taboe om te erkennen dat ze overprikkeld zijn. Zo is het ook makkelijker om te communiceren dat je even een oplaadmomentje nodig hebt. Ik deed dit op werk vaak met pauzeblokjes in mijn agenda (15 minuten kan soms al genoeg zijn). In dit pauzemoment kan al even niet achter een scherm zitten en moeten nadenken genoeg zijn. Ik koos er dan ook vaak voor een rondje door kantoor te lopen.
   2. Leer welke activiteiten de meeste energie kosten. In het begin waren dit voor mij online meetings met meerdere mensen. Al helemaal als ik mij dan 15 minuten moest concentreren (dit ook offline). Wat ik dan deed, als ik zag dat zo’n meeting er kwam, was vragen of ik de presentatie (slides) vooraf kon ontvangen, zodat ik de presentatie op mijn gemak kon doorlezen. Zo hoefde ik mij minder te focussen en/of ik plande 15 minuten voor en na de meeting een rustblok in om weer op te laden.
   3. Leer je grens kennen. Ik vond deze het moeilijkst en nog steeds wel. Ik vind ‘nee’ zeggen niet fijn, maar heb ook geleerd dat dat niet per se hoeft. Je moet gewoon manieren vinden om ‘ja’ te zeggen binnen je grenzen. Als iemand iets aan je vraagt en je wil het wel doen, maar het kan er vandaag niet bij, dan kan je wel ‘ja’ zeggen. Vertel er dan wel bij dat je er pas morgen of misschien nog later aan toekomt. En mijn grootste les is dat ik niet alles hoef te doen. Toen ik ziek was, konden anderen het ook oplossen. Nu kies ik dus wat ik wil oplossen en wat mij vooral energie geeft in plaats van energie kost.

Maar de belangrijkste factoren die ervoor gezorgd hebben dat ik weer terug kon komen, waren mijn collega’s en mijn werkgever. Ik heb zo’n geluk gehad met hun begrip, geduld en veerkracht. Zij hebben mij de ruimte gegeven om het door de bedrijfsarts en ergotherapeut opgestelde plan in alle rust uit te voeren. Zo kon ik weer beginnen met opbouwen, zonder enige druk. 

Voor de collega’s die dit lezen (of je nou het gevoel hebt iets gedaan te hebben of niet): ik ben jullie zo dankbaar.

Lees ook: Anouk | No Brainer.