Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over haar nieuwe orthopedische schoenen die ze eindelijk heeft gekregen.
Mijn vorige blog “confronterend” is best aangekomen bij veel van jullie. In de zin dat ik er veel reacties op heb gekregen. Wel wil ik dan toch nog wel even verduidelijken dat het momenteel echt wel beter gaat dan op het moment van, en het eerste jaar na de 3.0-versie van mezelf.
Ik ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Dat is niet helemaal waar. Dat doe ik best af en toe, maar ik blijf er niet zitten. Dat spreekwoordelijke hoekje om te huilen is prima, maar daarna ook weer snel door en zoeken naar de mogelijkheden. Een van de lijfspreuken die ik heb, is dan ook “Don’t wait for the storm to pass but learn dancing in the rain.”
Wacht niet tot de storm voorbij is, maar leer om te dansen in de regen. Dat vind ik zo’n mooie uitspraak. We weten allemaal dat het leven wat je nu hebt in één moment voorbij kan zijn, dus geniet van het moment.
En ja, ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel oh zo belangrijk. Dit omdat je dan met een fijn gevoel terug kan kijken. Ik vind herinneringen maken dan ook zo belangrijk, en dat is dan ook weer een van mijn redenen om toch mijn grenzen weer eens te overschrijden. Ja, dan ben ik heel erg moe erna, maar ik kan wel op iets leuks terugkijken, en daarna erover meepraten. Dat zorgt er dan weer voor dat ik niet in een isolement raak. Dat ik me wat minder eenzaam voel.
Ik kwam er net achter dat deze blog mijn 24e is voor de patiëntenvereniging. De 24e en ik schrijf er één per maand, dus ik schrijf deze maand precies 2 jaar voor Hersenletsel.nl. Dat is toch ook een klein feestje waard. Ik vier het met een kopje thee en een volkoren-speltboterham met kaas. Niet heel feestelijk, maar wel gezond.
En dan heb ik afgelopen week ook eindelijk, na 4 jaar, nieuwe orthopedische schoenen gekregen. Door die stomme enkel kreeg ik steeds geen nieuwe schoenen. Eerst moest die enkel genezen. Maar die enkel genas niet en ze wilden niet opereren. Dan dus ook geen nieuwe schoenen. Ik liep dus al 4 jaar op 2 paar schoenen. Ik kan je vertellen: die waren inmiddels helemaal op! Maar nu dus eindelijk nieuwe. Zou ik ze in een winkel uitgezocht hebben? Nee, dat niet, maar toch ben ik er heel blij mee en ik loop er echt veel beter op. Ik heb zelfs een klein stukje hardgelopen.
Tijdens het uitlaten van Molly dacht ik ineens: kom op, kies een boom uit en ren ernaar toe. Het was ongeveer 50 meter, maar wel heel toffe 50 meters! Daarna moest ik dan tegen de boom aan stoppen, want anders viel ik om, hahaha. Toch maar even gedaan!
Helaas moet ik nu weer minimaal 3 maanden wachten op het volgende paar, maar hopelijk komt er dan wat meer regelmaat in. Moet ik niet weer een domme misstap maken, natuurlijk.
Ik heb nog gevraagd of het volgende paar een paar kan zijn voor onder een jurk, graag met hoge hakken…. Ze keken me heel gek aan, maar onze dochter gaat in september trouwen. Dan wil ik toch graag op sjiek en je kan veel van die orthopedische schoenen zeggen, maar sjiek zijn ze niet.
Overigens snap ik echt wel dat ik niet meer op hoge hakken kan lopen hoor, met mijn gevoel voor evenwicht is dat echt een no-go.
De bruiloft in september is het hoogtepunt van het jaar, denk ik zo. Eerst gaan we nog op vakantie. Mijn nummer 1 op m’n bucketlistreis! Daarover in mijn volgende blog wat meer!
Liefs,
Belinda
