In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de operatie die geslaagd is.
Op 10 november begon het avontuur dus voor mij echt. En wat een avontuur is het geworden.
Iets wat ik niet eerder kon communiceren, was iets dat we in het artsengesprek van 3 november heel onverwachts te horen kregen. Alle informatie was nog een keer ter voorbereiding op de operatie bekeken. Men had nu het vermoeden dat er een bloedvat van de locatie van de afsluiting/het aneurysma naar het gedeelte van de hersenen was die het motorische gedeelte aanstuurt. Dit zou dus zeer potentieel tot problemen met lopen en of bewegen gaan leiden.
Dit was een enorme klap voor me, net voor een operatie (die niet doorging). Hoe verwerk ik dat weer? Blijft mijn keuze dan nog steeds wel om tot afsluiting over te gaan? De vragen kon ik me wel voorstellen. Ik heb dus geen rustige en ontspannen voorbereidingsweek gehad in aanloop naar de operatie die naar 10 november werd verplaatst.
Op 10 november waren we al voor 7 uur in het Erasmus en dit keer ging alles wel in één keer door. Nog voor 8 uur lag ik al naast de operatietafel en werd ik het bed in geleid met de narcose. Het volgende moment dat ik me weer kan herinneren, was de uitslaap/pacu. Ik hoorde iemand vragen of ik een waterijsje tegen de keelpijn wilde. Toen was ik direct ‘klaarwakker’ – het eerste wat ik wilde doen was benen, voeten, handen en armen bewegen. Dat ging goed. Wat een opluchting was dat. De operatie lijkt dus geslaagd.
Ik hoorde mensen om me heen praten. Vrolijk en gezellig. Ik draaide mijn hoofd, maar er kwam geen beeld, alleen wazige vlekken. Ik hoorde verpleging praten over overdracht/ploegwissel, het was tussen 14.30 en 15.00 uur. Toen brak de paniek uit bij me – waarom zag ik niet – was er iets misgegaan met de operatie? Maar waarom was het zicht rechts dan ook weg? Ik snapte er niets van.
Ondertussen was ik terug op de eigen kamer en er werden nieuwe tests gedaan. Ik begon meer in paniek te raken, want mijn zicht verslechterde verder. Ik kon op enig moment niets meer waarnemen. Mijn vrouw en oudste zoon waren er. Die hebben zitten wachten en kregen de schrik van hun leven met alle medici en verpleging die de kamer in en uit liepen. Ik krijg pijn steken op de borst. De hartmonitor en andere apparaten laten geen afwijkingen zien – iets van opluchting – maar ik blijf me beroerd voelen. Hoewel men wel een vermoeden heeft van wat er speelt, kan men niet anders dan met spoed een scan uit te voeren.
Het is erg raar om van bed naar tafel en terug te worden over getild. Je kent het wel van tv en film, 1 – 2 – 3, je hoopt vurig dat ze je niet laten vallen. Het is al ergens in de avond ondertussen. Ik ben helemaal de weg kwijt en compleet duizelig. Simpele vragen als waar ik ben en wat de dag is kan ik niet beantwoorden. Ergens hoor ik nog de computerstem zeggen om vooral stil te liggen, maar ik heb het alleen maar koud. Tot de contrastvloeistof door mijn aderen spuit. Dan is heel even alles weer warm…
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat over de operatie die is geslaagd? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
