Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over hoe haar kaak op slot raakte en hoe ze hiermee om is gegaan.
Nou, dat was weer eens een nieuwe ervaring. Ze zeggen vaak dat je alles in je leven een keer gedaan moet hebben, maar dit had ik graag overgeslagen. Ik had graag wat meer dingen overgeslagen hoor, maar dit mag aan het rijtje toegevoegd worden.
Afgelopen weekend hadden we twee kinderverjaardagen. Ik weet het, één verjaardag is al vragen om overprikkeling maar twee… Dan wil je blijkbaar echt heel graag overprikkeld raken. Maar ja, ik dacht: “Dat moet wel lukken.” Op beide verjaardagen gewoon niet te lang blijven.
En ach, het is wel twee keer taart, toch? Nou, helaas, de tweede keer stond het wel voor m’n neus, maar na een verkeerde beweging vanwege slechte coördinatie (dank u, CVA) kreeg ik ineens mijn kiezen niet meer op elkaar.
Huh, dat is gek, dacht ik, maar echt in mijn rechterkaakgewricht zat gewoon een blokkade. Nu heb ik heel lang geleden, op mijn 18e, mijn kaakgewrichten zwaar gekneusd door mijn kauwgomverslaving en mijn hypermobiliteit. Destijds hebben ze me verteld dat ik zeer waarschijnlijk mijn discus had afgescheurd.
Even wat extra info: in je knie heb je een meniscus en in je kaakgewricht zit dat ook, in het klein, en daar heet het een discus. Die losse discus zou wel eens lastig kunnen worden, werd mij verteld. Ik mocht nooit meer kauwgom eten, geen appels bijten of stokbrood afhappen.
Inmiddels, zoveel jaren later, heb ik me daar redelijk aan gehouden, wetende dat het een gevoelige plek is. Nog nooit had mijn kaak op slot gezeten, en dat is dus echt een heel rare gewaarwording. Daar zat ik dan op die verjaardag, en mijn mond kon niet meer dicht. Gelukkig ging het maar om een centimeter of twee, maar toch.
Na een beetje wrikken en manipuleren (PIJNLIJK!!!) had ik het na een tijdje toch voor elkaar: mijn kiezen konden elkaar weer vinden. Een nieuw probleem ontstond direct, want… toen kon mijn mond niet meer open.
Toen toch maar naar huis, en onderweg de spoedhuisartsendienst gebeld. Ik mocht gelukkig meteen komen. Eenmaal in het ziekenhuis belde de huisarts met de kaakchirurg, en die zei doodleuk: “Tja, daar kan ik niks mee. Ze moet naar de fysio, maandag direct bellen en voor nu forse pijnstilling in de hoop dat de boel een beetje ontspant.” Lekker dan.
Pillen slikken ging natuurlijk niet, want mijn kiezen konden niet van elkaar. Maar Tramadol in een bruistablet en dan opdrinken lukte wel. En inderdaad, de spanning nam iets af, waardoor ik gelukkig ook mijn bloedverdunners kon slikken.
De dag (zondag) was bijzonder, want het ene moment ging mijn mond niet meer open, en het andere moment weer niet meer dicht.
Maandag heb ik een afspraak gemaakt voor fysio en ik kon woensdag terecht. De kaakchirurg belde maandag ook nog om te vragen hoe het ging. Lang verhaal kort: ik sta nu op de wachtlijst voor Bijzondere Tandheelkunde (dat specialisme had ik nog niet op mijn bingolijstje staan…) De wachtlijst is overigens ruim zes maanden. Verder een paar keer naar de kaakfysio en een aantal dagen een vloeibaar dieet.
En… de taart dus misgelopen… toch jammer.
Tot volgende maand.
Liefs,
Belinda
