Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over hoe haar hoofd en lijf, verstand en gevoel, sinds haar hersenletsel vaak niet op één lijn zitten.
Als jullie deze blog lezen, is het allemaal achter de rug gelukkig, maar momenteel zit ik er nog middenin. Op mijn Instapagina heb ik wel wat updates gegeven, mogelijk ben je al op de hoogte van de stand van zaken en weten jullie al meer dan ik op dit moment van schrijven.
Mijn grote angst voor de verhuizing/verbouwing is dat het eindigt in een nieuw herseninfarct. Dit komt omdat ik mijn tweede infarct vlak na de vorige verhuizing kreeg. Verstandelijk gezien weet ik wel dat het echt geen 1+1=2 verhaal is, maar ja, gevoel en verstand zitten niet op één lijn in deze.
Vooraf heb ik veel dingen anders gepland dan bij de vorige verbouwing/verhuizing, maar uiteindelijk blijft het natuurlijk wel een life-event. Ik neem ook steeds “vrije dagen” tussendoor, maar ja, dan voel ik me weer schuldig naar mijn man. Hij moet immers wel iedere dag paraat staan, ook als hij het even niet ziet zitten. Hij zegt me wel dat ik me niet schuldig hoef te voelen, maar ja, ik schreef het net al…gevoel en verstand zitten niet op één lijn.
Ik merk ook dat naarmate de tijd vordert, ik steeds korter achter elkaar aanwezig kan zijn. Gisteren bijvoorbeeld, ik was al twee dagen niet geweest en zou een muurtje behangen. Acht banen, rechttoe rechtaan met supermakkelijk behang. Het is niet afgekomen. Na drie uur ben ik in de auto gaan zitten wachten tot manlief de hond nog even had laten plassen, zodat ik dat niet ook nog hoefde te doen. Daarna naar huis gereden en op de bank gestort. Het is zoooo niet hoe ik in elkaar steek, mentaal dan hè, want mijn lijf zegt natuurlijk dat dit precies is hoe ik in elkaar steek… Hoofd en lijf zitten ook al niet op één lijn.
Ik moest deze week ook bij de revalidatie arts langs. Nou, ik kan je wel vertellen: die was not-amused. Maar ja, ik had natuurlijk niet anders verwacht, al was ik wel harder achteruitgegaan dan ik had verwacht. Dus toch maar weer op de rem getrapt. Vandaar dat ik wat extra vrije dagen heb ingepland en wat extra activiteiten laat vallen. Vooraf had ik bedacht: ik ga alle leuke dingen wel blijven doen. Maar, helaas moet ik daar toch ook wel het een en ander van laten schieten. Mijn lijf werkt niet meer helemaal mee, en ik wil nou eenmaal geen derde herseninfarct.
Ik houd voor ogen dat ik strakjes vlakbij mijn dochter, schoonzoon en kleinzoon woon. Ik wil oppassen op de kleine man en met hem in de kinderwagen wandelen. Dat is mijn doel, en daarin zitten hoofd en lijf, verstand en gevoel helemaal op één lijn.
Tot volgende maand.
Liefs,
Belinda
