Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over de onzekerheid waar zij al jaren mee leeft.
Na mijn CVA, waar ik als 39-jarige overlever was uitgekomen met een slepend been, een scheef hangend oog en een hanglip, ging ik na één week ziekenhuis naar huis toe met een zak euforie.
Ik had dit tenslotte overleefd. Ook werd me verteld dat al mijn beperkingen wel bij zouden trekken met wat fysiotherapie. Daarom ging ik er vol vertrouwen in. Eenmaal thuis merkte ik al snel mijn onzekerheid: ik was bang om alleen te zijn met twee kinderen. Ik sliep slecht en was continu op mijn hoede, bang voor mijn eigen lijf en dat het me weer in de steek zou laten. Bang om nooit meer wakker te worden als ik ging slapen .
Als ik ergens naartoe ging, wist ik vaak de weg niet meer en dwaalde rond. De weg in de supermarkt leek wel een doolhof en ik hing (en hang) daar rond met lijstjes Zonder deze lijstjes wist (en weet) ik niet wat ik moet hebben of kom doen.
De drukte in mijn hoofd om alles geregeld te krijgen, zoals het voorheen behoorde te zijn, nam steeds meer toe, maar ik hield het binnen. Het was me niet gezegd dat dit NAH was, wat ik cadeau had gekregen bij het overlevingspakket 2007.
Alles voortdurend kwijt: sleutels, papieren, woorden waar ik niet op kon komen, zinnen die ik niet afmaakte. In mijn hoofd was ik namelijk al bezig met het volgende wat ik wilde gaan zeggen. Mijn desoriëntatie nam toe, evenals mijn onzekerheid en mijn eeuwige twijfel over alles wat ik deed. Het gevoel dat ik mezelf kwijt was geraakt nam toe, hoe hard ik ook mijn best deed om alles weer in het oude gareel terug te krijgen.
Ik liep met mijn dochter vanaf de brug de stad in. Al die mensen bij elkaar, het leek wel of er een horde mieren op me afkwam. Ik hield de hand van mijn 9-jarige dochter stevig vast. Ik liep door, want ik wilde niet dat zij merkte hoe verstijfd ik was. Hoe erg ik werd overvallen door de paniek in mijn hoofd. We gingen naar huis, ik was totaal verdoofd en zat muisstil daarna op de bank met de angst in mijn lijf. Maar nog meer met het besef dat onzekerheid over mezelf en mijn lijf de overhand had gehad.
Dat gevoel van onzekerheid overvalt me nog regelmatig en vooral bij emotionele dingen of bij iets wat nieuw voor me is. Paniekaanvallen, dat was het woord wat me ook ten deel was gevallen en wat ik er gratis bij kon hebben.
@rauwismijnrouw
Lieve groet,
Heleen
