Elke maand deelt Monique over wat haar bezig houdt in haar leven met NAH. Deze keer schrijft ze over de bevolkingsonderzoeken en het wachten op de uitslagen.
Als vrouw zijn heb je het niet gemakkelijk. Oké, om alle commentaar voor te zijn, jullie mannen ook niet. Maar ik doel nu even op het vrouw zijn. Van jongs af aan zijn er die onzekerheden over borsten, buik, heupen, billen en benen. Als je zwanger wordt dan komt hier nog een schepje bovenop en zie het hierna maar weer eens in de juiste proporties te krijgen. De ene vrouw zal zich hier drukker om maken dan de andere, maar toch.
Als je dan eenmaal denkt, oké het is wat het is. Ik ben er tevreden mee, dan kom je op zo’n middelbare leeftijd dat er enveloppe van het Bevolkingsonderzoek op de mat vallen. Borstonderzoek. Ontzettend belangrijk, hiermee kan je borstkanker in een vroeg stadium ontdekken en kan je er snel bij zijn. Maar man o man… (of liever vrouw o vrouw) wat een vrouwonvriendelijk onderzoek is dit. Je moet je borst op een plaat plaatsen en deze wordt dan letterlijk geplet. Ongeacht je cupmaat, au! Dan ook nog overdwars. U kunt het beeld erbij verzinnen hoe ongemakkelijk je er dan bij staat. Het is belangrijk dus we doen het, maar prettig is anders.
Er volgen dan enkele weken waar je op uitslagen zit te wachten. Grote opluchting als alles goed is.
Dan hebben we het baarmoederhalskanker bevolkingsonderzoek. Deze viel bij mij vorige maand op de mat. Maak een uitstrijkje bij uw huisarts of vraag een zelftest aan. Kijk dat leek mij wel iets. Lekker op mijn gemak thuis. Ik heb zo’n test aangevraagd. Na uitvoerig de handleiding te hebben gelezen, die ik vaak oversla maar goed dit is wel erg belangrijk, heb ik de test uitgevoerd. Dan gaat zo’n reageerbuisje met daarin jouw uitstrijkje gewoon in een enveloppe op de brievenbus. Hier moet je niet te veel over nadenken toch…
Dan is het wachten op de uitslag.
Mijn uitslag was negatief, of positief…ik weet nu nooit hoe je dat nu zegt. Foute boel in ieder geval. Het HPV-virus is aangetroffen. Het is van belang dat u bij uw huisarts een uitstrijkje laat maken. Ja zeg, ik had toch juist voor het gemak van een thuistest gekozen?! Dus nog een keer!
Netjes een afspraak gemaakt. Met de welbekende eendenbek werd er een uitstrijkje gemaakt. Persoonlijk vind ik de tandarts erger, maar ik denk dat vele vrouwen hier anders over denken. Nu ik toch bij mijn huisarts was liet ik haar meteen naar een onrustig plekje op mijn schouder kijken. Dat vond ze er inderdaad niet goed uitzien.
“Zullen we dit maar gelijk meenemen?” “Dan neem ik met een ‘appelboor’ wat weefsel weg”
“Ehh, oké”.
Ik kreeg een verdoving en ze nam een biopt af. Hechten was niet nodig gelukkig.
Beide reageerbuisjes worden wederom netjes verpakt en opgestuurd naar het laboratorium. Zou zo’n postbode nou weten wat er allemaal door zijn handen heen gaat…
Weer wachten op de uitslag.
Die dagen blijft het toch in mijn hoofd malen, wat als, stel je voor dat, mijn moeder is aan eierstokkanker overleden, het zal toch niet. Om gek van te worden. Dit brengt extra spanning en stress met zich mee. Iets wat ik met mijn NAH er eigenlijk niet bij kan hebben. Die onrust. Het zal allemaal wel meevallen, maar mijn hyperbrein schiet deze dagen alle kanten op. Wat zal ik opgelucht zijn als ik de uitslag weet.
Terwijl ik in de auto onderweg naar huis ben belt mijn huisarts, zij belt normaal nooit en ik zou de uitslag digitaal krijgen. Dus ik zet mijn auto voor de zekerheid maar even aan de kant. Goed nieuws, geen afwijkende cellen gevonden! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Opluchting. Blij.
Op dat moment besefte ik pas hoe erg ik er toch mee bezig was de afgelopen weken.
Ik vroeg of ze de uitslag van het biopt van mijn schouder ook al had. Nee die was er nog niet.
Terwijl ik deze blog schrijf heb ik die uitslag nog steeds niet…u snapt het al, mijn hoofd staat nog niet stil. Wat als, stel je voor dat, het zal toch niet….
Liefs,
Just me, Monique
