Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over het omgaan met veranderingen en de moeite die ze hiermee ervaart sinds haar niet-aangeboren hersenletsel.
Omgaan met verandering is één van de modules van het behandelprogramma van Hersenz. Hierbij leren zij je om te gaan met wat er allemaal verandert na je hersenletsel. De grote hoofdzaken zijn voor jezelf wel duidelijk: als je verlamd bent aan één zijde, je afasie hebt of een andere zichtbare beperking. Lastiger wordt het als je onzichtbaar letsel hebt. Dat je geheugen niet goed meer werkt, dat je overgevoelig bent voor geluiden en/of licht. Dit zie je niet aan de buitenkant.
Deze beperkingen openbaren zich pas later, soms pas veel later. Waarschijnlijk ga jij je pas veel later realiseren dat bepaalde dingen steeds terugkeren, waarin je vastloopt of wat steeds net weer niet lukt. Later kom je er pas achter dat dit komt door je hersenletsel. Erg confronterend.
Ik kan, nu na bijna 15 jaar, nog steeds moeilijk omgaan met (onverwachte) verandering. Ik weet inmiddels wel wat mijn beperkingen zijn maar er juist naar handelen valt nog steeds niet mee. Structuur helpt hierbij, maar ook dit is een heel proces geweest. Ik ben van nature niet zo van de structuur. Vaak zijn dit regeltjes waaraan je je moet houden…brr daar krijg ik al de kriebels van. Inmiddels weet ik dat het voor mij beter werkt als ik mij hier wel aan houdt maar dat heeft even geduurd.
Plannen, ook zoiets. Alles vastleggen, zo min mogelijk spontaan, daar is toch geen zak aan. Maar wederom helpt het mij, ik weet dan wanneer iets komt of moet gebeuren.
Helaas heb je het niet 100% zelf in de hand. En dit heb ik de afgelopen maand wel ervaren. Manlief werd geopereerd en zou enige tijd thuis zijn. Dit wetende is één, het een plek geven in mijn ritme is een ander verhaal. Ik mis mijn eigen structuur nu er nog iemand thuis is. Het is gezellig hoor, maar toch vind ik het “lastig”. Ik moet mij toch aanpassen en dit geeft ruis, ruis en prikkels in mijn hoofd. Mijn man heeft ‘s nachts helaas veel pijn, hierdoor is mijn nachtrust ook verstoord. Dit gaat zijn tol eisen. Doodmoe samen opstaan en dan nog zorgen dat je elkaar niet in de weg zit de hele dag. Zonder NAH al een opgave.
Als er dan ook nog afspraken staan die plotseling verzet worden, veranderd worden of niet doorgaan, dan kan dat plots te veel worden. De ander zegt het allemaal te begrijpen, heel lief, maar ik begrijp mezelf op zo’n moment niet eens, dus dan vind ik het heel knap dat die ander dat wel doet.
In een splitsecond barst dan de bom! En dan ga ik van teleurgesteld naar boos, van boos naar huilen, van huilen naar kwaad, van kwaad naar onredelijk, van onredelijk naar zelfmedelijden en voordat ik het weet ben ik boos op heel de wereld.
Mij met rust laten is de enige manier, ik hoef op dat moment geen begrip, want dan had je de afspraak niet afgezegd als je mij begrijpt. Ik hoef geen nieuwe afspraak want ik kan het even niet handelen. Ik hoef geen preek want die maakt mij alleen maar kwader. Mij gewoon laten tieren en razen is het beste.
Een kwartier later wil ik wel begrip, wil ik die arm om mijn schouder, wil ik getroost worden en wel horen dat ze mij begrijpen…
Omgaan met verandering…ik blijf het lastig vinden.
Liefs
Just me, Monique
