Anouk is een creatieve dertiger die werkt in de reclame-industrie. Zij deelt elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost deelt ze waarom om hulp vragen zo moeilijk is.
Om hulp vragen is het moeilijkste wat er is, want dan moet je toegeven dat het niet gaat. En dat is voor velen een ding, met of zonder NAH. Ik heb dankzij mijn beroerte geleerd dat hulp vragen helpt, maar ook dat hulp soms tegenvalt. Het geluk is dat er zoveel hulpopties zijn. Het nadeel is dat je soms niet weet waar je moet beginnen en/of naar wie je moet luisteren.
Tijdens het revalidatieproces was alles duidelijk. Er werd een team voor mij gekozen en de specialisten uit dat team overlegden onderling over de plannen. Zo kon ik naar iedereen luisteren en kreeg ik geen gemixte informatie. Tuurlijk klikte het met de ene behandelaar beter dan met de ander en was bij de ene tool meer nodig dan bij de ander. Toch vond ik dat een fijn proces (met vallen en opstaan) om te leren dat hulp helpt.
Maar het blijft lastig. Ik ben ook iemand die graag helpt, maar door dit proces heb ik ook geleerd dat soms niet helpen, anderen juist kan helpen. Te veel hulp/informatie, zeker voor iemand met een NAH, kan soms juist tegenwerken.
Om even een kleine greep te geven aan wie mij allemaal (proberen te) helpen (op dit moment niet allemaal):
- huisarts
- neuroloog
- praktijkondersteuner
- ergotherapeut
- fysiotherapeut
- maatschappelijk werker
- psycholoog
- logopedist
- revalidatiearts
- psychotherapeut
- bedrijfsarts
- HR
- en natuurlijk vrienden en familie
En begrijp mij niet verkeerd, ik ben heel dankbaar dat deze mensen mij willen en kunnen helpen. Maar het is ook veel. En daarbij word je ook soms doorverwezen naar hulp die tegenvalt, omdat je geen klik hebt en/of omdat ze net niet de juiste tools geven die je op dat moment nodig hebt.
Klein voorbeeld wat ik nu als tegenstrijdig advies krijg. De ene zegt na werk (herseninspanning) moet je rust nemen en je hersenspieren laten ontspannen. De ander zegt juist na veel herseninspanning is het juist goed om te bewegen, omdat je hersenen dan beter de spanning kunnen verwerken. Het klinkt allebei logisch, dus naar welk advies luister je dan? Ik doe nu dat als ik er energie voor heb, ik ga bewegen en als ik er geen energie voor heb, ik het niet doe. Maar het zou zomaar kunnen dat precies het omgekeerde het beste voor me zou zijn. Maar ja, aan wie vraag je dan wat het juiste is? Nog een derde persoon, zodat er nog meer advies komt of aan degenen met de meeste medische kennis (in dit geval staan ze redelijk gelijk)?
Ik vind het lastig, want daarbij krijg je meestal bij dit soort dilemma’s het advies om voor jezelf de juiste balans te vinden. Maar als die juiste balans dan toch niet de juiste balans lijkt te zijn, begint het zoeken naar de juiste hulp weer opnieuw.
Maar ondanks dat te veel hulp overweldigend kan zijn, raad ik iedereen aan om hulp te vragen, groot of klein. Van een verre vriend tot je huisarts. Hulp helpt!
