Anouk is een van onze nieuwe bloggers. Deze creatieve dertiger werkt in de reclame-industrie en deelt vanaf deze blogpost elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost deelt ze haar ervaringen met duizelaanvallen en het moment waarop ze hoorde wat er met haar aan de hand was.
Wat als ideeën bedenken je werk, je passie en “gewoon” je ding is, maar dan opeens is het niet meer helemaal vanzelfsprekend. Ik ben 33 en werk in de reclame. Vorig jaar maart kreeg ik een herseninfarct. Gelukkig eentje die ik zonder te veel schade gewoon kan navertellen. Maar als je hersenen je belangrijkste tool zijn in je werk, verandert er veel meer dan van de buitenkant zichtbaar is.
Ideeën waar ik niet bij kan
Elke creatief (mens) heeft weleens blokkades, een wollig hoofd of een writer’s block na een lange dag of gewoon als je even je dag niet hebt. Ik heb dat nu bijna dagelijks. Dan zijn het niet alleen watten in m’n hoofd, maar is er een wegblokkade naar het idee waarnaar ik op zoek ben. Ik weet dat het idee er is. Toch lukt het me niet om er te komen. In de eerste week resulteerde het in stug naar mijn scherm staren, boos op mezelf zijn, zuchten en dan maar een rondje door het kantoor lopen.
Mijn eerste duizelaanval
Even terug waar het allemaal begon. In maart 2022 had ik een piek bereikt qua stress. M’n relatie ging uit, dus ik was hard op zoek naar een huis. Op werk was het druk. Er was (en is nog steeds) oorlog en ik was nog moe van de corona die ik had gehad. En on top of it all was de werkweek even korter, want we gingen met het hele bedrijf op wintersport.
Dus toen ik voor het eerst een “duizelaanval” had (lees: dat gevoel dat je hebt als je heel dronken ben maar dan keer tien), is het eerste wat mijn omgeving en ik dachten: ohhhh stress (wat ik achteraf wel kwalijk vind en misschien het nog wel het meeste van mezelf).
Niet dringend genoeg
Ondanks de ‘ohhh stress’ ging ik toch maar even naar de huisarts, want het voelde niet helemaal goed. De huisarts wist ook niet echt wat het was, dus ik werd naar huis gestuurd onder het mom van me gewoon even rustig houden. Maar ja, dat kon en wilde ik niet, want ik wilde mee op wintersport. Die volgende dag werkte ik gewoon weer, want ik moest en zou mee op wintersport.
Bam! Na het eten gebeurde het weer net zo hevig als de dag ervoor. Gelijk de huisartsenpost gebeld, maar die vonden het niet dringend genoeg. Ze konden me niet goed vertellen of ik de volgende ochtend wel of niet naar de wintersport kon vliegen. Daarom pakte ik toch maar mijn koffer en zette ik mijn wekker om vijf uur ‘s ochtends, zodat ik mee kon gaan.
Deze loser mocht niet mee door de ‘stress’
Die ochtend was het weer raak. Minder hevig, maar heftig genoeg om tegen mezelf te zeggen dat nu een vliegtuig instappen geen goed idee was. Ik appte mijn collega’s en dat was dan dat. Deze loser mocht niet mee door de stress (dat vond ik zelf). Na nog een afspraak bij de huisarts werd ik toch maar met spoed doorverwezen naar de neuroloog. De neuroloog dacht dat het iets met mijn evenwichtsorgaan zou zijn, maar kon niet alles plaatsen, doordat ik covid had gehad. Toch werd er voor de zekerheid een MRI-scan gepland.
Tijd voor de echte uitslag
Drie weken later kon ik terecht voor de MRI-scan en een evenwichtstest. In de tussentijd werkte ik gewoon keihard door en ging ik over mijn eigen grenzen heen. Het was toch gewoon alleen mijn evenwichtsorgaan dacht ik.
Een dag na de MRI werd ik gebeld. Ik was op kantoor aan het werk met een idee over huidkanker. Al twee oproepen had ik gemist van ‘no-caller ID’. Ik wilde niet opnemen, want ik dacht dat het spam was. Bij de derde keer dacht ik opeens: fuck, dit zou het ziekenhuis kunnen zijn. Aangezien ik met kanker bezig was, was dat ook het eerste wat door mijn hoofd schoot. Toen de dokter aan de lijn mij vertelde dat het een herseninfarct was, dacht ik alleen maar: oh, is dat het?
Het brein van een creatief reclame persoon
Nu een jaar later vind ik het heel grappig hoe het brein van een creatief reclame persoon werkt. Een van de eerste dingen die ik in de week nadat ik het hoorde dacht, was dat ik hier een vet project uit moest halen. Wie beter dan ik kan nu een campagne maken om beroerte bij andere jonge mensen bekend te laten worden?
Maar toen kwam het besef van wat er nu eigenlijk met me aan de hand was en begon ik te luisteren naar de signalen die mijn arme lichaam mij al vier weken probeerde te geven. Ik kwam erachter dat gewoon mijn werk doen al een uitdaging was en dat het een wonder was dat ik de weken daarvoor gewoon door had gewerkt.
Andere jonge mensen helpen met mijn verhaal
Waarom ik jullie zo graag mijn verhaal wil vertellen? Vanaf dag één voel ik al heel sterk de behoefte om mijn verhaal, belevingen en tips te delen, omdat ik zelf toen niets online kon vinden van mensen in een soortgelijke situatie. Dus vanaf deze blogpost zal ik maandelijks mijn verhalen en tips delen, zodat ik hopelijk andere jonge (en misschien ook oudere jonge) mensen kan helpen.
No brainer 😉
