Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit zesde blog gaat het over dromen najagen – en over reis-stress bij NAH
Dromen najagen…Deel 2
Eenieder (in het bijzonder iemand met hersenletsel) begrijpt dat op vakantie gaan, of een weekendje weg, nogal een impact kan hebben. Het onbekende, het missen van je vaste omgeving en je eigen dingen. Het regelen van alles, paspoorten, papieren, koffer inpakken, alles checken en dubbelchecken. Chaos. Onrust. Prikkels.
Jarenlang is de slogan al ‘ga uitgerust op vakantie’. Dat lukte bij mij nu net niet. Woensdag 9 maart de dag van ons vertrek gaat de wekker om 7.00 uur. Nog een luxe tijd maar normaal gaat er nooit een wekker bij mij. Onze Jack Russell Joey moet ik wegbrengen naar het pension. Dus ik ga douchen, aankleden, boterhammetje en een cappuccino en hup de auto in. Onze JR vindt autorijden niet heel leuk dus het uitgelezen moment om te blaffen, te piepen, te hijgen en vooral maar geluid te produceren. Heel veel prikkels dus tijdens dit kwartiertje rijden. Hond, riem, paspoort, eten voor 5 dagen alles geef ik af bij het pension. Het is de eerste keer dat Joey bij dit pension gaat logeren, maar hij is er al een dagje wezen wennen. Ik slik even, ik weet dat hij het er goed heeft en ga dan weer richting huis. Gelukkig is het nu stil in de auto.
Om 9.30 uur nog een bestuursvergadering via Zoom, dit was mij even ontschoten maar het is toch echt de 2ewoensdag van de maand. Normaal duurt dit een uurtje, deze keer werden het er twee. Dan is het ineens al 12.00 uur. Om 14.00 uur brengt onze buurvrouw ons naar het vliegveld; dat had ik gelukkig goed geregeld. Wij wonen om de hoek van het vliegveld, ze landen in onze achtertuin zeg maar, en toch is het net iets te ver om te lopen. Sjaak heeft nog van 6.00 – 13.00 uur gewerkt. Hij werkt bij thuiskomst een broodje weg, springt onder de douche en pakt dan pas zijn rugzak in! Ik ben altijd al jaloers geweest op zulke mensen, die zich nergens druk om (lijken te) maken, adhoc iets in hun tas of koffer te gooien. Ik bedenk mij al meer dan een week hoe ik het in een klein (handbagage) koffertje moet krijgen. Toilettas, medicijnen en een föhn en hij zit vol! Dan wil je ook nog kleren, een paar extra schoenen want ik weet dat we gaan veel lopen. Een vest of jas, ze geven 20 graden op maar wat als… vrouwen die nu mee lezen knikken begrijpend mee gok ik… Dus mijn koffertje is tig keer opnieuw in- en uitgepakt, toiletspullen zijn al geminimaliseerd tot 100ml per stuk. Ding dong, daar is de buuf…oké lets go!
Op Rotterdam The Hague Airport was een stroomstoring geweest. Dus de informatie borden stonden op blanco. Moothje in de stress want waar moeten we heen. Nu heeft dit vliegveld één startbaan wat tevens ook de landingsbaan is, dus alles is best te overzien. Het geeft alleen maar weer even aan hoe mijn brein werkt. Paniek, chaos. Dan staan wij bij de douane, koffertje op de band, handtas, jas. En door de scan. Alles goed. Mevrouw! Is dit uw koffer? Open maken alstublieft…ehh oh oké.
Ik wilde dit rustig verderop doen maar nee, het moet aan de band waar andere bakken met handbagage dus blijven komen. Mensen die verder willen. Ahhhg … stress, paniek, chaos! De zoemer was gegaan op mijn ieniemienie deo spuitbusje. Wat netjes 100 ml was, netjes in een zipzakje zat in mijn toilettas in dat kleine handbagage koffertje wat ik zo keurig en efficiënt had ingepakt. Dank u wel mevrouw, u mag door. En dan ook nog tot opschieten gemaand worden omdat de anderen erbij moeten… Ja hallo. Een half uur later zitten we, lets go!
Mijn oog valt op twee monteurs. Twee monteurs in de cockpit!
Hallo, ik zit in een vliegtuig, wat zo meteen de lucht ingaat…wat doen die monteurs hier?? Mijn bloeddruk schiet omhoog, mijn brein schiet alle kanten op en nee niet naar de zonnige Costa’s.
Na 10 minuten vertelt de purser dat er een defect lampje is dat eerst verholpen moet worden. Oh gelukkig het is maar een lampje. Lampje, welk lampje eigenlijk, brandstof? Landingsgestel? Automatische piloot? Drukverlies? Een defect lampje kan fataal zijn…toch? En is het dan het lampje zelf wat stuk is of…? Rustig, adem in…adem uit…
“Cabin crew ready to take off”… we gaan vertrekken.
Is het lampje nu gemaakt? Ik neem aan van wel, ja toch? Ze gaan toch niet vliegen als…
We zijn vertrokken.
Mijn bloeddruk zakt net als mijn ademhaling weer naar een constant niveau. Na 2 uur en 15 minuten landen wij op Alicante. Daar verloopt alles soepel en binnen no time zijn we met onze huurauto op weg naar ons hotel.
Wij kunnen nog lekker eten in het restaurant van ons hotel. Donderdag en vrijdag gaan we op stap met Anthony Duggan, de makelaar. Er staan zo’n 16 appartementen op onze lijst om te bezichtigen. De hoogste tijd dus om nu ons bed in te duiken.
Over de bezichtigingen vertel ik de volgende keer…
