Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit vierde blog gaat het over opstaan en weer doorgaan:
Moedig en Geweldig
“Soms” zei het paard
“Hoezo soms?” vroeg de jongen
Soms is alleen al het opstaan en doorgaan
Moedig en geweldig.
(Tekst: De jongen, de mol, de vos en het paard-Charlie Mackesy)
‘Ik zal wel moeten’ denk ik soms… ‘doorgaan. Want wat als ik het niet doe?’ Gelukkig zijn die hele zwarte periodes voorbij, die momenten waarop ik dacht: wat heeft het voor nut om door te gaan? Wie zit er nu op mij te wachten? Wat heeft het leven nog voor zin? Ik kan niet meer…
Zo’n eerste moment was volgens mij toen mijn vader overleed in 1999. Mijn voorbeeld, mijn rots in de branding. Vader en dochter dat is één, twee handen op één buik. Hij ging naar bed en werd niet meer wakker. Hoe dan? Je bed is toch, zou je zeggen, een van de veilige plekken. Waar je rust, waar je je terug kan trekken als het even teveel wordt, waar je stilletjes kunt huilen, maar ook waar de mooiste gesprekken plaatvinden en waar je de liefde aan elkaar beantwoordt. Hoe kan je dan in bed stappen en niet meer wakker worden? Ook al was ik al 33 jaar mijn leven stortte in, de klap was zo intens, mijn verdriet, het verdriet van mijn moeder. Ach ja mijn moeder, hoe moest zij nu verder? Het verdriet van mijn man en dochter. Ik ging kapot van verdriet, wist niet hoe ik verder moest zonder mijn vader.
Een verdrietige tijd volgde, van huilen tot lachen, van boosheid tot herinneringen koesteren. Van opstaan en doorgaan. Vlak na de begrafenis bleek ik ook nog eens zwanger te zijn van mijn zoon. Helaas heeft mijn vader dit nooit geweten en hem nooit gekend. Wat vond ik dit erg. Gelukkig heeft hij mijn dochter nog wel 2,5 jaar mee mogen maken.
Wij woonden al jaren naast mijn ouders en toen wij gingen verhuizen besloten wij, in goed overleg, om mams mee te nemen. Een nieuw (t)huis om nieuwe herinneringen te maken samen met (o)ma in huis. Wij gingen opstaan en door… De verhuizing was in 2001. Na 2,5 jaar werd mijn moeder ziek. Kanker. BAM daar ging de grond onder onze voeten. Verdriet, vragen, waarom, hoe verder, wat kunnen ze doen, boos, waarom zij…alles kwam voorbij.
Het traject van chemo, operaties, ziekte en pijn: alles hebben we doorstaan. Het feit dat ik als dochter zijnde nu voor mijn moeder moest zorgen was wel even een dingetje. Dat hoort andersom. Het helpen bij wassen en aankleden, soms zelfs eten geven. Ik deed het vol liefde en was dankbaar dat ik het kon doen. Maar het hoort niet! En zo gingen we door, we moesten wel. Wat waren we blij dat mams onder ons dak woonde, we hadden haar dichtbij, we konden haar knuffelen, met haar lachen en huilen wanneer we wilden. De kleinkinderen, Sjaak en ik waren zo elke dag dicht bij haar.
Tijdens deze strijd van mijn moeder kreeg mijn schoonvader de diagnose longkanker; wel ja, gooi dit ook nog maar op ons bord. WAAROM…die vraag stelden wij elkaar bijna elke dag. Ook kreeg hij er 2x een zwaar herseninfarct overheen. In nog geen 2 maanden tijd van diagnose longkanker en herseninfarcten verloren wij onze (schoon)vader. Februari 2005. Boos, wanhoop, verdriet, pijn…je begrijpt niet hoeveel je zelf aankan totdat je het meemaakt. Een cliché maar zo is het wel.
Mijn schoonmoeder heeft heel haar leven altijd een zwakkere gezondheid gehad, soms zeiden wij wel eens: ze is een kat met 9 levens. Maar zij stond steeds weer op en ging door…
Na een derde operatie en vele vele chemo’s kwam de kanker bij mijn moeder in 2007 in alle hevigheid terug. Op 1 juli 2007 is zij overleden. Daar gingen wij weer als gezin. Wat een gemis, wat een intens verdriet. Het huis was zo leeg, haar stoel aan de eettafel, haar stoel voor de tv, haar kamer boven. Ze was er altijd en nu was ze weg. Ik was wees…echt zo voelde ik het. Maar je beide ouders missen is als afgesneden worden… intens verdrietig. Zo’n leeg en eenzaam gevoel. Geen broer(s) en/of zus(sen), die had ik als enig kind niet. Ik had mijn gezin, die mijn steun en toeverlaat waren op dat moment en ik stond weer op en moest door…
Heel kort….
Nog geen twee maanden later overleed mijn schoonmoeder. Al haar verdriet en onderliggend lijden werden haar te veel. Aan haar 9 levens kwam ook een einde. Hoeveel verdriet kan een mens aan in korte tijd?
Ik zie mijn zoon (toen 7 jaar) nog huilend op de bank liggen: “nu heb ik helemaal geen opa’s en oma’s meer…. Wie geeft er nu een centje voor mijn rapport en een cadeautje voor mijn verjaardag?” Kinderleed, dat snijdt door je ziel, is nog erger dan je eigen verdriet. Hoe we het deden weet ik niet maar we hadden elkaar, we stonden op…en gingen door.
Na een paar rustige jaren waarin al het verdriet en gemis een plekje kreeg kwam daar…24 en 25 januari 2010. De dag waarop ik zelf een herseninfarct kreeg… (dit kunnen jullie lezen in mijn eerdere blogs).
BAM, daar ging onze wereld weer 360 graden op zijn kop. De vraag WAAROM is binnen ons gezin inmiddels een vraag met een beladen en trieste lading…
Soms krijgen mensen veel op hun bord omdat zij dit aankunnen. Soms weet je niet waarom dingen gebeuren… Soms zeg je: “dit is het Leven…”. Soms kun je alleen maar Opstaan en Doorgaan. Daarvoor moet je wel moedig en geweldig zijn.
Ik kan dus wel zeggen dat ik mijzelf, Sjaak en mijn dochter en zoon MOEDIG EN GEWELDIG vind.
Liefs,
Just me, Monique
