Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit tweede blog gaat het over valkuilen bij NAH; in haar geval: ontremming.
Iedereen kent ze wel: valkuilen. Steeds weer denk je nu ga ik dit of dit niet meer doen want dat werkt niet of gaat steeds mis. Voordat je het weet gebeurt het dan toch weer en denk je… shit, trap ik er weer in of vergeet ik dit of dat toch weer.
Bij mij is na mijn herseninfarct een stukje ontremming ontstaan: het doen zonder nadenken of eigenlijk meer iets zeggen zonder nadenken is versterkt. Zeker als ik mijn grens qua vermoeidheid en prikkelbaarheid heb bereikt. En dan is hoe ik reageer in een situatie voor mij een valkuil.
Leer je valkuilen kennen. Leer je triggers herkennen…tijdens de modules van Hersenz is hier aandacht aanbesteed. Door NAH kan je karakter veranderen. Emoties kunnen versterkt worden of minder goed gefilterd, vooral als je moe en overprikkeld bent. Hierdoor kan je soms erg negatief, koel of zwart/wit overkomen. In mijn geval explosief, bot, over de top, overdreven, boos, kwaad, kwetsend, ongenuanceerd. Alle benamingen heb ik wel eens gehoord.
Is dit omdat ik zo ben? Nee, het is omdat het in mijn brein op dat moment dan net iets anders gaat dan anders… Kan ik daar dan op afgerekend worden? Ja – helaas gebeurt dit vaak en dat voelt k#t..!
Wetende dat het weer mis gaat, dat je weer geconfronteerd wordt met een beperking die je op dat moment niet in de hand hebt. Dat je weer in die valkuil getrapt bent besef je pas achteraf, als het je verteld wordt, maar dan is het kwaad al geschied….. Erger is nog is dat ervan uitgegaan wordt dat ik het bewust doe…want ja het gebeurt vaker dan één keer.
Het achteraf goed praten heef geen zin, ik word niet meer geloofd. En dat doet pijn, dat doet heel veel pijn. Want ik realiseer mij heel goed (achteraf) dat ik wéér in de fout ben gegaan, dat ik dingen gezegd heb waarmee ik wéér een ander heb gekwetst, pijn gedaan heb of heb afgebekt.
Op de momenten dat dit gebeurt ben ik moe, overprikkeld, kan er geen informatie meer bij in mijn hoofd, wil ik dat dingen gaan zoals ik dat wil en zo niet…BAM, dan explodeer ik. Wie of wat het dan ook is op dat moment. Voor de ander komt het dus totaal uit het niets, die stelt een gewone vraag, of vertelt iets en BAM mijn frustratie en prikkels en vermoeidheid krijgen de overhand en ik reageer totaal verkeerd. Soms heeft het niet eens met de vraag of het onderwerp te maken op dat moment. Het is de bekende laatste druppel voor mij.
Het kan dus een vriendin, werkgever, dochter of bekende zijn, maar ook de dame van KPN, de meneer van het UWV of wie dan ook. Tijdens de modules van Hersenz leerde ik dan…STOP…DENKEN…DOEN…
En eerlijk dat doe ik, dat doe ik vaak. Dan denk ik STOP: niet reageren nu want ik ben moe. DENKEN: Even tot 10…20 of 50 tellen. DOEN; dan pas iets terugzeggen. Maar soms gaat het ook wel eens mis en stap ik VOL in die valkuil en reageer ik primair, overprikkeld en bot.
Misschien is dit wel eens tegen één van jullie gebeurd? Erger nog… gaat het nog een keer gebeuren bij één van jullie. Als jullie nu van mij zo’n reactie krijgen willen jullie er dan aan denken dat er aan de andere kant iemand zit die hersenletsel heeft, moe en overprikkeld kan zijn op dat moment en waarbij net dat ene simpele berichtje de trigger kan zijn van een ontploffing?
Wat mij dan helpt is wisselend. Er tegenin gaan kan averechts werken maar niets meer zeggen ook. Op zo’n moment is eigenlijk niks goed. Lastig. Ik moet uitrazen, uitrusten, uithuilen. Pas daarna ben ik weer tot bedaren en aanspreekbaar. Graag kom ik er dan op terug. Maar helaas is het bij sommigen dan al te laat en laten ze mij vallen. Dit doet verdomd veel pijn en verdriet. Pijn en verdriet omdat ik voor mijn gevoel afgerekend wordt op mijn beperking veroorzaakt door hersenletsel…
Liefs,
Just me, Monique
