Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 1 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. Deze keer: tóch naar het concert van Nicki Minaj!
Het is zaterdagmorgen en ik sta vermoeider op dan toen ik naar bed ging. Het gaat een lange maar leuke dag worden. Vandaag ga ik namelijk naar het concert van Nicki Minaj in Amsterdam. Mijn vriendin en ik hebben ons hier al maanden op verheugd. Echter als ik nu moet nadenken over onze planning van vandaag dan weet ik niet of dit gaat lukken. Ik stuur mijn vriendin een bericht met de vraag of we het shoppen kunnen overslaan. Na even nadenken lijkt zelf rijden mij ook niet zo’n goed idee. Poeh de druk die ik mezelf op leg is eraf, ik heb mijn grenzen aangegeven en mijn vriendin reageert begripvol, TOP.
Het is middag geweest en ik stap uit bed. Mijn vriendin komt om 13:00 dus ik heb niet zo heel lang meer de tijd om mij klaar te maken. Ze stuurt me een berichtje dat ze nog naar de Albert Heijn gaat. Tranquilo, dit geeft mij nog wat meer tijd om… mezelf verder klaar te maken. De deurbel gaat! Ik raak lichtelijk in paniek. Voordat ze boven is heb ik nog een paar minuten speling. De paar minuten die ik heb draai en loop ik wat heen en weer als een kip zonder kop. Daar is ze! Ik maak de deur open en ze begint te lachen. Tot haar verbazing ben ik nog niet aangekleed. Ik maak de deur open in mijn beha (met een handdoek voor mij, zo preuts ben ik dan ook weer). Ik loop naar de slaapkamer toe en ga aan mijn make-up tafel zitten. Ik begin te vertellen om het minder ongemakkelijk te maken. Ik ben namelijk altijd op tijd, ready to go, in de start blokken en nu was ik niet vooruit te branden. Wat moet ze nu wel van mij denken.. ‘Ga maar op bed zitten’, zeg ik tegen haar en ik ga verder met mijn make-up aanbrengen.
Tijdens de autorit naar Amsterdam heb ik contact met de vervangende locatiemanager van mijn werk. Mijn eigen locatiemanager is op vakantie. Balen zeg, nu moet ik de situatie gaan vertellen tegen een onbekend iemand die me niet kent. Ik leg de situatie van gisteren uit en vertel haar dat ik in afwachting ben van een oproep voor een MRI scan. Ze geeft aan dat ik tot de MRI scan thuis kan blijven en zij mij ziek zal melden. “Oh maar ik heb woensdag een bespreking met ons kern team en daar moet ik echt bij zijn…”. Dit laat ze aan mij over om te beslissen.
Gek, ik ga nu naar een concert toe dat ik maanden op voorhand heb afgesproken maar werken gaat niet. Woensdag zal ik hoe dan ook aanwezig zijn want anders klopt het niet in mijn hoofd. Ik erger me aan mensen die ‘ziek’ zijn en wel ‘fun’ kunnen hebben en dan doe ik nu hetzelfde. NOPE, A NO GO!
We lopen de enorme zaal binnen en ‘OHH’ wat ben ik opgelucht dat we zit plaatsen hebben. Dit gaat mijn plekje zijn voor de komende uren. Mijn vriendin kijkt me een paar keer aan en vraagt mij of ik het wel naar mijn zin heb. ‘Ja, zeker’ reageer ik volmondig! ‘Zal het opvallen dat ik een mindere dag heb? Gaap ik teveel? Vindt zij het wel leuk met mij…?’ Ik begin me schuldig te voelen. Uren gaan voorbij en in plaats van opgeladen te zijn door de euforie rondom mij, komen alle prikkels harder en intenser binnen.
Reactie van mijn vriendin: ‘Ik belde aan en je maakte open in je bh. Dat verbaasde me enorm, want jij was altijd tip top op tijd… en nu moest je je nog klaarmaken en had geen besef van de tijd. Eenmaal onderweg merkte ik je afwezigheid, je was een stuk rustiger dan normaal. Tijdens de show bleef je zitten, zelfs toen Nicki op kwam. Normaliter zou je hard geschreeuwd of gejuicht hebben en zelfs toen was ik mij er nog niet van bewust dat er iets met jou aan de hand was… achteraf vielen de puzzelstukjes pas in elkaar.’
