In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over dat hij eindelijk naar huis mag.
De neurointerventie-radioloog komt langs. Hij is blij met de huidige stand van zaken. Hij vertelde dat ze geheel toevallig eerder die week ook iemand met de blindheid gehad hadden. En het fenomeen hun ook bekend is, maar het echt zeldzaam is. Omdat het nu in dezelfde maand tweemaal is voorgekomen, is er ook een medische melding van gemaakt – naar de fabrikant. De arts gaf aan dat ze als team tegen elkaar hebben gezegd dat ze niet in paniek mochten raken. Vooral toen het totaalbeeld van mij zo zorgwekkend werd en bleef verslechteren. Het geeft maar weer aan dat de angst en alertheid die mijn vrouw in de ogen van het team gezien heeft, echt was.
Zaalarts en arts in opleiding komen langs einde dag. Een totaal lichamelijk onderzoek wordt uitgevoerd. Voor de arts in opleiding de eerste keer, dus best spannend – voor mij de tigste keer ondertussen, dus ik werk gewillig mee. De reflexen et cetera zijn goed. Cognitief gaat het beter. Ik ben wel bont en blauw. Mijn rechterarm is blauw met bloeduitstortingen van pols en duim tot zo een beetje mijn ellenboog. Vooral de bloedophopingen in het pols- en duimgewricht doen echt zeer. In de linkerarm kan ik vier infuuslijnen terugvinden. In mijn elleboogholte zijn ze door een vat gegaan, want de bloeduitstortingen zitten over mijn hele triceps. De grootste plek zit van mijn lies tot ruim halverwege mijn bovenbeen. Hier heb ik last van met lopen.
Met een continue stroom van pijnstillers tegen de hoofdpijnen mag ik naar huis. Tijd om rustig met ergo en fysio verder op de been te komen. En om mijn moeder even te bezoeken, want helaas is die erg verslechterd in dezelfde periode dat ik dit allemaal moet doormaken.
Dat brengt me bij de titel van deze blog – al na Duitsland noemde ik hem ‘een onverwachts duister proces‘. Hoeveel meer blijkt dit op zoveel fronten de waarheid geworden. Ik hoop echter echt met deze stap een fase af te kunnen sluiten en aan een nieuwe toekomst te kunnen gaan werken. Dit alles te verwerken en een plekje te kunnen gaan geven.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
