Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de heimwee die ze voelt in Spanje.
Op het moment dat ik deze blog schrijf, ben ik al ruim drie weken in Spanje. Dit om diverse redenen. Een ervan is dat ik altijd al alleen op vakantie wilde gaan. Gewoon alleen, zonder man, zonder kinderen, zonder vrienden. Alleen Me, Myself and I. Sommige van jullie zullen misschien alleen gewoond hebben toen ze jong waren, gingen studeren of hebben misschien al een mooie reis gemaakt alleen.
Ik niet. Als kind met mijn ouders op vakantie, als dat erin zat. Op mijn 17e samenwonen en toen die relatie uitging, rolde ik direct in de volgende en daar ben ik mee getrouwd en inmiddels zijn we zo’n kleine 35 jaar verder. Ik ga weleens een weekendje weg, maar dan zijn daar andere mensen, lotgenoten in mijn geval. Nog nooit ben ik alleen op vakantie geweest of voor een langere periode alleen geweest.
Nu in Spanje ben ik eigenlijk, eerlijk is eerlijk, ook nog niet veel alleen geweest. Samen met mijn man hier aangekomen en hij ging na een week naar huis. Twee hele dagen was ik hierna alleen. Man wat viel dat al tegen. Alleen ontbijten, alleen op het strand, alleen een drankje, alleen lunchen…tot alleen slapen. Ik vond er geen barst aan. Ik ging in een “kijk mij eens zielig alleen zijn-modus”.
Jeetje Mo, dacht ik bij mijzelf, zo ken ik mijzelf helemaal niet. Dit wilde je toch! Zeur dan niet en geniet. Je kan doen en laten wat je wil. Ja, en daar kwam dus helemaal niets van. De tweede dag was al niet beter. Ik ben maar in de auto gestapt en naar de markt gegaan. En ja, daar loop je dan alleen. Pfff, wat vond ik mezelf zielig. Deze dag ging net als de eerste dag met moeite voorbij.
Dag drie. Jippie, ik ging mijn dochter halen van het vliegveld. Die kwam twee weken! Heerlijk. Ik kon weer moederen, had aanspraak. Gek genoeg had ik ook hierbij zoiets van: als dit maar goed gaat. Ze is al drie jaar het huis uit en dan nu twee weken met elkaar. Wel, deze twee weken zijn omgevlogen en voordat ik het wist, bracht ik haar weer naar het vliegveld. Het tweede afscheid in twee weken. Weer was ik alleen. Ik zag er nu nog meer tegenop met die twee dagen na manlief in mijn gedachten.
Ik was om 08:30 uur alweer in het appartement en de hele dag heb ik letterlijk als een kip zonder kop rondgelopen. Ik miste iedereen nu al. Ik wilde het liefst rechtsomkeer maken en ook naar huis gaan. Wat ga ik hier in hemelsnaam nog vijf weken doen! Nog 35 dagen en nachten…alleen. Waarom wilde ik dit ook alweer?
Ik app wat vrienden en post een bericht op Facebook…hoe eenzaam en alleen ik mij voel door de heimwee. Ik krijg vele lieve berichten:
Begrijpelijk hoor Mo, het is ook een kans om tot jezelf te komen. Het is jouw dag en jij mag kiezen.
Topper ben je
Wel blijven genieten hoor
Ik snap je helemaal gevoel kan je niet uitschakelen
Zo knap dat je dit aangaat en voelt hoe het is. Bij de meesten blijft het bij dromen en welke keuze je ook gaat maken, ze zijn allemaal goed
Gevoelens kunnen dubbel zijn. Maar dit kan jij en als het niet gaat hup naar huis. Maar eerst genieten en kijken hoe je het alleen gaat redden
Je bent een bikkel
Stoer dat je het probeert
Alles wat je doet is goed en niemand zal je ergens op aanspreken. Geniet ervan en bekijk hoe het verder gaat
You go girl
Ik begrijp heel goed je gevoel, is super lastig.
En dan de mooiste van een man, bovenstaande zijn allemaal vrouwen
Echt weer zo’n vrouwendingetje dit. Geniet lekker van de rust en heel veel anders dan thuis is het nu ook weer niet!
Van alle vrouwenopmerkingen schoot ik vol en moest ik janken. Van die ene mannenopmerking werd ik zelfs pissed…wat weet hij er nu van. Maar naarmate de dag duurde, hield die opmerking mij juist het meeste bezig. Thuis ben ik immers ook veel alleen, overdag dan. Heb ik mijn dingetjes en ritme, dus waarom kan dit hier niet?
Omdat ik mij gek genoeg hier schuldig voel. Ik hier lekker vakantie vieren en lanterfanteren, terwijl manlief thuis hard aan het werk is. Ja, die is ook alleen en mist mij ook. Maar, denk ik dan, die heeft collega’s de hele dag om zich heen en zijn werk. Dat mis ik thuis soms ook. Ik kan mij thuis ook eenzaam en alleen voelen. Maar hier in Spanje is dat gevoel nog veel groter. En dan die onrust, is dat nou echt die westerse cultuur van druk, druk, druk?
Als ik in het appartement zit, denk ik: waarom lig ik niet in de zon? Als ik in de zon lig, vind ik het te warm, op het terras is het te druk en als ik dan naar binnen ga, begint het cirkeltje weer opnieuw. Voor lezen heb ik geen rust. Ja, toen manlief en dochter er waren wel. Eten, waarom zou ik, zo ongezellig alleen…grrrr ik herken mijzelf niet meer. Ik vind mijzelf op dit moment ook helemaal niet leuk. Ik zwelg in zelfmedelijden en waarom? Waarom kan ik niet genieten van dit alles. Zou het nog komen?
Vandaag besloot ik naar de markt te gaan. Toen ik daar aankwam, was er geen markt. Raar. Ik rij door naar een rommelmarkt, maar vind geen parkeerplaats. Dan maar weer terug naar het appartement en naar het strand. Ik neem een koffie op de boulevard. De zon schijnt, het strand stroomt vol met vrolijke mensen en ik krijg tranen in mijn ogen. Een vriendin appt op dat moment hoe het gaat…nou kut dus. Lang leve de zonnebril…”Gooi het eruit’ zegt ze. “Laat maar komen die tranen.” Nou geloof mij, die kwamen. Ik heb denk twee uur lang lopen janken. Om wat? Om van alles, van financiële ellende, de overleden honden, gezondheid van mijzelf en naasten en zelfs van dat de bedden knetterhard zijn en ik hierdoor nauwelijks slaap hier. Zou dat de reden zijn van mijn emotionele korte lontje, slaapgebrek?
Na een opbeurend en hartluchtend telefoontje van een andere vriendin trek ik mijn zwemkleding aan en besluit ik langs het strand te gaan lopen. Dat hoofd moet tot rust komen. Gek genoeg is het geluid van de golven mij al te veel. Hoezo overprikkeld!? Ik loop tot ik moe ben, zak neer op mijn handdoek en probeer mijn ademhaling en hoofd tot rust te brengen. Ik duik de zee in. Koud, verfrissend, maar geen rust in mijn koppie. Ik slenter weer terug. Eind van de middag ben ik weer in mijn appartement. Ik schenk mezelf toch maar een wijntje in, pak mijn boek en zowaar lees ik een paar hoofdstukken. Manlief belt en even zijn we dicht bij elkaar. Hierna denk ik, ik moet eten en hup, daar ga ik weer. Hoezo een emotioneel wrak.
Ik weet zeker dat ik eind juni hier niet ga halen. Daarvoor heb ik nu al te veel heimwee. Toch wil ik het nog niet direct opgeven. Even doorbijten. Niet te snel opgeven. Ik wil wel kunnen zeggen ik heb het geprobeerd en helaas het is niets voor mij…alleen zijn.
Liefs,
Just me Monique
