Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over haar selectieve geheugen.
Onthouden. Ik snap nog steeds niet hoe dat nu werkt in mijn brein. Ik denk zelf dat het wel meevalt als het gaat om dingen die ik dingen moet onthouden. Goed, ik schrijf ze negen van de tien keer op in mijn agenda of maak een notitie. Wel is het dan van belang dat ik die notitie niet kwijtraak en dat ik mijn agenda regelmatig check.
Toch zijn er bepaalde zaken die ik niet in mijn hoofd geprent krijg. Ondanks twee agenda’s! Dat is toch erg! Hiermee bedoel ik dan voornamelijk de planning voor mijn blogs. Ze staan, echt waar, netjes in mijn agenda. Ze staan ook op mijn telefoon in de agenda. Ik weet dat het elke maand terugkomt en toch. Het blijft gewoon niet hangen, ik sla het niet op, ik onthoud het niet. Elke maand schrik ik weer als ik een mailtje krijg van de redactie: “Heb je je blog al klaar?”
Huh, denk ik dan, die heb ik je toch pas gemaild? Gaat een maand dan zo snel?
Begin deze maand vroeg ik weer om de planning van mijn blogs, ondanks dat ze dus al in mijn agenda staan. Daar had ik half februari ook al om gevraagd en toen heb ik ook de planning gehad. Bizar toch? Ik onthoud zoveel dingen, maar dit, dit krijg ik er niet in.
De laatste tijd valt het mij ook op met films. Of eigenlijk valt het mijn man meer op. “Zit je die film nu alweer te kijken?” “Nou die heb ik nog niet gezien hoor.” “Eh, vorige week nog schat, of hooguit twee weken geleden.”
Ik kijk hem dan vol ongeloof aan. Echt niet! Niets maar dan ook niets van die hele film is blijven hangen, hoe dan? Ik word er zelfs verdrietig en emotioneel van. Hoe werkt dat selectieve geheugen van mij, echt ik kan zo opnoemen wat we gisteren gegeten hebben, waar ik allemaal geweest ben, wie ik ben tegengekomen. Maar een hele film, daar sla ik niks van op, een planning voor blogs die ik noteer sla ik niet op. Is dit dan wat ze noemen een selectief geheugen? Of bestaat er ook zoiets als een Oost-Indisch doof geheugen? Ik ben blij dat de redactie nog steeds geduld heeft met mij en die film, ach, die kan ik dus eindeloos blijven kijken.
Gelukkig heb ik nu wel weer een blog af, twee dagen te laat volgens mijn planning (omdat ik mijn agenda check), maar nog vóór het mailtje van de redactie 😉.
Justme,
Monique
