Els schreef een blog over haar NAH en hoe zij een tijdje terug via haar man Joop bij de vereniging en de zelfmanagement dagen terecht kwam.
De decembermaand, staat in het teken van feestelijkheden. Voor ons, mijn man (Joop) en mij, is dat op de 22e onze huwelijksdag. We zijn op 22 december 30 jaar getrouwd en Joop is op 26 december jarig… 2e Kerstdag dus dan hebben we tevens de Kerstdagen. Om dat te vieren gaan we een paar dagen even weg. Niet ver weg, maar gewoon éven er tussen uit.
Mijn NAH
Joop heb ik leren kennen, nadat ik met NAH in aanraking gekomen ben. Ik heb, zoals dat dan heet, traumatisch hersenletsel. Dit heb ik gekregen op 30 maart 1989 tijdens m’n werk, toen ik met orders door de expeditie liep om deze daar af te geven en een achteruitrijdende heftruck mij niet had gezien, het stond er té vol. Hij is over m’n rechtervoet gereden, die best weer goed hersteld is, en ik ben met een klap op m’n achterhoofd op de betonnenvloer terechtgekomen, zo heb ik van collega’s naderhand vernomen.
Zèlf weet ik van het hele gebeuren niets af, het is op donderdag gebeurd en zondag kwam ik weer wat bij op de intensive care, daarna tot 5 mei op een éénpersoonskamer gelegen.
In het begin kon ik kiezen tussen zoete-pap of zure-pap, dat wisselde ik maar wat af. Stond, nou ja lag… er verder ook bij stil of het nu de zoete-pap was of de zure-pap. Toen ik dan het warme eten kreeg, werd mij naderhand gevraagd hoe ik dat vond.
Dat was moeilijk want daar kon ik geen antwoord op geven, ik had niets geproefd. Toen ik dat dan ook zei, dat ik niets geproefd had, liep ze de kamer uit… De volgende die daarna binnen kwam wat de neuroloog… Of ik niets geproefd had… nee dus… en of ik ook niets kon ruiken… Vreemd proeven en ruiken, wat had dat nu met elkaar te maken… Ik had een flesje audecologne naast me staan en hij vroeg of ik dat ook kon ruiken. Ik rook er aan maar… nee… ik rook niets… dat was een vreemde gewaarwording. Toen de neuroloog de kamer weer uit ging, speelde dat proeven en ruiken nog door m’n hoofd. Ik nam dan flesje audecologne, draaide de dop er af en nam er een slokje van… Nee, ik proéfde het niet maar… het prikte wel! De bloemen op de kamer rook ik óók niet…
Onbegrip
Ruim 33 jaar lang heb ik, zoals ik dat nu achteraf bekijk, “op m’n tenen gelopen”. Joop, kennissen en buren hebben nooit geweten wat ik in m’n hoofd mee maak. Toen ik Joop zaterdag (29-11-2022) vertelde dat ik het moeilijk vond om “dingen in m’n hoofd op een rijtje te zetten”, zoals b.v. een route ergens naar toe, kreeg ik “ónbegrip” als antwoord. Zijn antwoord was; “het zit in je of het zit niét in je” alsof het een “soort gave” zou zijn. Teleurgesteld heb ik “wat woorden op papier” naar hem ge-appt, zie de afbeelding hieronder.
Zijn reactie was niet mild, hij werd kwáád en vroeg wat dat te betekenen had. Ik had iets van begrip verwacht maar kreeg dat dus allerminst. Dat was dus mijn “dank, voor het altijd op de tenen lopen”.
Zelfmanagementdagen
Nu moest ik dit weer zien te verwerken, mèt m’n hoofd… Aan het eind van de dag kwam Joop, tot mijn GROTE VERBAZING, met het idee van een Zelfmanagement… ik wist niet waar hij het over had… hij had het over Paterswolde.
Paterswolde… wat moeten we daar, was mijn reactie… niet wetende wat hij op de computer aan het “uitzoeken” geweest was… “het was iets over NAH”, ik kon daar wel eens een kijkje op nemen. Het bleek dat Joop ondertussen toch iets verder was gaan denken/zoeken en d.m.v. hersenletsel in te toetsen, terechtgekomen was bij hersenletsel.nl en mij ook gelijk (maar) lid gemaakt had.
Ben gelijk gaan informeren of er nog plaats was voor 11/11 in Paterswolde maar die was nu dan vol. We konden ons alwel vast opgeven voor het komende jaar in april/mei, dat gaan we zéker doen! Zo hebben sombere-dingen tóch opeens weer een licht-puntje.
Nu dan, met een goed gevoel, op naar de Kerstdagen!
Els
