Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over de draai die hij heeft gevonden in zijn leven.
50 jaar vandaag. Een mooi moment om stil te staan bij de lange weg die mijn dierbaren en ik hebben afgelegd de afgelopen 7 jaar. Ik werd 43 in het revalidatiecentrum. Een heel rare verjaardag. Een heel rare periode in onze levens. Ik zat heel erg diep en stuk en voelde mij zo ontzettend waardeloos.
En kijk nu, 7 jaar later. Ik heb mijn draai gevonden:
- Als echtgenoot en vader: ons gezin begint op een normaal gezin te lijken. Ik ben trots op Chris en de kinderen
- Als basketbaltrainer.
- Zelfs als dierenarts. Zonder de hersenknetter had ik nu nog gewerkt in mijn praktijk en had ik nog 17 jaar voor de boeg tot mijn pensioen. Nu ben ik blij dat ik nog invloed heb. Als coach/meedenker voor collega’s en eigenaren van huisdieren door middel van mijn wekelijkse praatje bij omroep Midvliet. De voorlichting die ik geef met mijn presentaties en de stukken die ik schrijf over diergeneeskunde. Ik ga zelfs meewerken met de huisdierinformatiepunten van de gemeente Den Haag.
- Als vrijwilliger bij het platform gehandicapten Leidschendam-Voorburg en het Erik Scherderhuis. Waar ik mij ook bemoei met de gang van zaken.
Zo waardeloos als ik mij toen voelde, voel ik mij allang niet meer. Ik heb nog invloed. Ik doe er toe en ik tel nog mee. ‘I found purpose,’ vertel ik net aan mijn fysiotherapeut. Een heel aardige Nieuw-Zeelander met Ierse roots. Ik ben fit en ik heb sterkere benen dan voor de hersenknetter. Vrijdag is hij er niet. Hij gaat naar Zwitserland, meedoen aan een hardloopwedstrijd. 50 kilometer in de bergen.
Ik zou graag ooit weer kunnen hardlopen, maar soms ben ik blij dat ik het niet kan. Als ik het zou kunnen, zou ik nog meer op zoek gaan naar manieren om mijzelf te bewijzen.
