Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over dat ze het moeilijk vindt om zichzelf te uiten. Ook, of misschien juist, tegenover mensen om wie ze veel geeft.
Ik weet heel goed dat het gras bij de buren niet altijd groener is, dat achter iedere deur meer verdriet, pijn en leed zich verschuilt dan dat er gedeeld wordt met anderen. En dat is goed. De ene persoon praat daar makkelijker over, de ander houdt dit dicht bij zich en hoor je niet.
Van mij zal je ook niet veel horen. Veel verdriet en emotie houd ik voor mijzelf. Ik klets veel, maar het achterste van mijn tong…dat zien er niet veel. En als je door die muur heen prikt of beukt, dan nog niet. Ik geef mijzelf moeilijk bloot. Bang om teleurgesteld te worden, denk ik. Bang om mijn verdriet, angsten, zorgen te laten zien. Mezelf uiten vind ik echt moeilijk. Wat moet of kan die ander ermee? Ik wil niemand belasten of tot last zijn of misschien heb ik het van huis uit wel nooit geleerd om over gevoelens en emoties te praten.
Na mijn hersenletsel is dit nog versterkt. Sneller boos, eerder verdrietig en misschien wel nog stiller.
Begin dit jaar kreeg een goede vriend van mij een hartinfarct. Wat een enorme schrik was dat. Zomaar uit het niets. Praktisch was ik er voor hem en zijn vrouw. Op emotioneel vlak niet. Ik voel eigenlijk zoveel dat ik niet eens weet hoe ik het moet uiten. En nog niet. Ze weten het wel, dat weet ik zeker, maar ik kan mijzelf er niet in uiten.
Twee maanden ben ik in Spanje geweest, dit was iets wat ik heel graag wilde. Een stukje zelfstandigheid, het alleen doen. Red ik mijzelf daar? Ook een emotionele rollercoaster, wat heb ik gejankt. Heb ik dit gedeeld, nee, niet met zoveel woorden. Ik doorleef en doorvoel het. Dat kan een ander niet voor mij doen.
Mijn dochter kreeg te horen dat ze een genetische aandoening heeft aan haar ogen. Gekregen via ons, haar ouders. Kan je je voorstellen wat dit met mij doet? En met mijn dochter. Haar toekomst staat er ineens anders voor. Zoveel vragen die onbeantwoord blijven vooralsnog, omdat we niet weten wanneer het slechter gaat worden. Het verdriet, de boosheid, de onzekerheid die ik voel is niet te beschrijven. Je eigen kind. Waarom? Ze weet dat ze altijd bij mij kan komen, maar mezelf uiten kan ik moeilijk. Wat heeft zij aan mijn zorgen en verdriet?
Het gemis van onze honden is nog steeds erg groot. Iets meer dan een jaar zonder hond(en). De gesprekken gingen steeds meer en meer naar weer een nieuwe hond. Na veel zoeken vonden we Rio (Rico voor ons) in het asiel. Een Jack Russell van 10 maanden. Een lekkere stuiterbal die in zijn jonge leventje al genoeg had meegemaakt. Wij wilden hem een warm nieuw thuis bieden.
Helaas heeft dit 15 dagen geduurd. Hoe lief hij ook was, hij was voor mij te druk, te aanwezig. Ja, het is een puber, ik weet het. En ja, ik heb hersenletsel. Dit ging voor mij niet werken. Ook had Rico verlatingsangst. Zodra ik de deur uitging, blafte en jankte hij. Wij wonen in een appartementencomplex en onze mede-buren hadden daar last van. Begrijpelijk, maar ik moest echt weleens de deur uit en kon Rico niet altijd meenemen. Dat de buren er last van hadden, moesten we dan ook iedere keer horen. Ik werd hier erg verdrietig van, maar ook boos en het maakte dat ik op mijn tenen liep. De deur niet eens uit durfde om een vuilniszak naar de container te brengen. En dan stond er ook nog een operatie van mijn man gepland.
Al met al hebben wij besloten om Rico terug te brengen naar het asiel. Dit lijkt eenvoudig maar ik huil er nu nog om. Ik weet dat het beter is voor mijzelf. Maar dan vind ik voor mijzelf kiezen erg egoïstisch en verdomd lastig.
Inmiddels is mijn man geopereerd aan zijn schouder. En is hij, nu ik deze blog schrijf, precies een week thuis. ‘Heerlijk’ zal menigeen denken, precies in deze gezellige decembermaand. Ja en nee. Tuurlijk vind ik het gezellig dat hij thuis is, dat ik hem kan verzorgen en er voor hem kan zijn. Maar de structuur in mijn hoofd is weg. Het klopt niet. Echt, hij is niet moeilijk of lastig of veeleisend, maar het klopt niet in mijn hoofd dat er elke dag iemand thuis is. Voor mijzelf is alles anders. Moeilijk uitleggen. Misschien dat iemand met hersenletsel feilloos begrijpt wat ik bedoel. Ik voel mij beperkt, onnodig want hij beperkt mij nergens in, maar toch. Ik kan het niet verwoorden. En december is altijd al een emotionele maand, door drukte, prikkels, veel willen maar niet kunnen, het gemis van wederzijdse ouders.
Ik merk, dat ik zo naar het einde van het jaar, op mijn tenen loop. De kerstdagen, mijn verjaardag, oud en nieuw. De zorgen om mijn man, mijn kinderen. Het verdriet om de hond. Het gemis van dierbaren. Het terugkijken naar het voorbijgaande jaar met al zijn hoogte- en dieptepunten. Het is ook lastig dat ik mezelf moeilijk kan uiten.
Raar dat dit op 1 of 2 januari dan totaal anders voelt. Een blanco jaar geeft bijna automatisch een leeghoofd. Nieuwe mogelijkheden, nieuwe plannen.
Ik ga deze laatste dagen van jaar denken aan alle mooie hoogtepunten van 2024 want ook die zijn er volop geweest!
Ik wens jullie allemaal heel fijne Kerstdagen en een mooi en gezond nieuwjaar!
Liefs Justme, Monique
