Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de medische assistentie die ze had aangevraagd op het vliegveld in Alicante.
Ik ben weer thuis. Voor wie het gemist heeft: ik ben 7 weken in Spanje geweest om te proefwonen en vakantie te vieren. Inmiddels heb ik ervaren dat ik het alleen zijn erg zwaar heb gevonden en met alleen zijn bedoel ik mij echt eenzaam voelen. Dat is een verschrikkelijk gevoel.
Al met al heeft deze periode mij ook geleerd dat ik best kan doorzetten. Op het moment dat mijn man naar huis ging en later mijn dochter, had ik het idee om ook direct naar huis te gaan. Maar dan zou ik het alleen zijn helemaal niet ervaren. Ik ben dus enorm trots op mijzelf dat ik het vier weken lang alleen heb volbracht.
Ook heb ik op de dag van naar huis gaan mijn eigen korte lontje weer ervaren! Het blijft bijzonder dat na 14 jaar hersenletsel dat nog steeds gebeurt als ik echt getriggerd word…
Ik had bij mijn terugvlucht medische assistentie gevraagd voor op het vliegveld, omdat ik echt voor het eerst van mijn leven alleen zou vliegen. Nu heb ik wel al een aantal vluchten een keycord met de welbekende zonnebloemen met een pasje met: hidden disabilities, maar mijn ervaring is hiermee dat die geen verschil maakt of ik hem wel of niet draag.
Afijn medische assistentie op het vliegveld dus. Bij het aangeven tijdens de boeking kan ik al slecht aangeven wáár ik dan hulp bij nodig heb. Ik heb geen rolstoel (nodig), geen krukken of andere medische apparatuur, ik kan zelfstandig lopen en traplopen. Nergens kan je aangeven dat je NAH hebt, of bijvoorbeeld weinig overzicht hebt of snel overprikkeld bent.
Dus aangekruist bij medische assistente “kan zelf lopen en traplopen”. Ik krijg netjes een bevestiging en moet mij melden op het vliegveld. Wáár ik mij moet melden staat er niet bij.
Bij het inchecken en koffer inleveren meld ik dat ik om medische assistentie heb gevraagd. Ze kijkt mij al aan zo van…oké wat heeft u dan…en vraagt of ik een rolstoel nodig heb. Nee, dat dus niet, tenminste dat vind ik zelf van niet. Ze gaat bellen. Ik moet wachten tot er iemand komt. Voor wie mij kent, weet al dat dit niet mijn ding is: wachten. Na 15 à 20 minuten word ik ongeduldig, ik wil door de douane, nog even rustig (voor zover dat kan op een vliegveld) shoppen en wat eten. Ik maak oogcontact met de dame en zij gaat weer bellen. Ik was prima op tijd. Inmiddels zijn er 45 minuten om en ik ben op het punt dat ik denk: barst maar ik ga dan maar geen medische assistentie!
Ik dus door de douane, wat ook al misging, want ik moest al mijn elektronische apparatuur per stuk in een aparte bak doen…ehh oké. Met schaamrode wangen deed ik dit. Ja, mijn Womanizer kreeg een eigen bak, net als mijn laptop, de iPad, twee telefoons en mijn elektrische tandenborstel. Je voelt de ogen van de andere al hé. Vijf bakken. Terwijl mijn jas en handtas aan de andere kant onbewaakt lagen te wachten met paspoort en al. Afijn, dan kun je dus tussen alle mensen in je tas weer inpakken. Boze blikken heb ik vriendelijk toegelachen en met het zweet op mijn voorhoofd heb ik binnensmonds flink staan vloeken. Eindelijk kon ik gaan shoppen en eten.
Oeh Burger King…lekker. Ik bestel een crispy kipburger-menu met cola en friet. Nee, geen salade. Na zo’n 50 wachtenden voor mij krijg ik mijn menu…met een doosje salade. Ik heb friet besteld. Nee, mevrouw: salade. Ik wil friet. De dame, net zo gefrustreerd als ik, smeet friet op mijn dienblad en was alweer vertrokken. Ik een tafeltje zoeken. Gelukkig bij de muur, enigszins rustig, kwam een 4-persoonstafel vrij. Ik ging zitten. Ik heb letterlijk vier keer de opmerking gehoord waarom ik als alleenstaande niet aan de bar ging zitten, maar dus een 4 persoonstafel bezet hield. What the f*ck.
Ik heb 0.75 cl cola, bizar veel, oké, veel ijs, maar toch. De burger is prima, de friet ook. Ik open mijn salade en zie…sla, ijsbergsla. Ik roer wat met mijn vork, op zoek naar een tomaatje, een komkommertje…worteltje? Niets. Saus. Nee. Een salade met kale ijsbergsla. Really?! Ik smeet het doosje nog net niet van de tafel.
Het werd al met al een dure crispy kipburger en friet. En mijn overprikkeling had de top bereikt, dacht ik…
Na een uur vertraging konden we eindelijk boarden. In het vliegtuig zat ik op stoel 4F bij het raam. Op stoel D en E zat een ouder stel, met alles al geïnstalleerd op het tafeltje en tassen op mijn stoel. Pardon, mag ik? U zit hier? Ja. Dit is rij 4 hé zegt de mevrouw. Ja, ik zit op 4F, mevrouw. Mag ik dit even zien, vraagt ze. Achter mij staan ze in mijn nek te hijgen. Ik kook en ontplof bijna. Tuurlijk mevrouw, momentje. Ik zoek mijn telefoon, laat mijn boardingpas zien. Kijk mevrouw 4F.
Na een eeuwigheid, zij moest alles weer inpakken zaten we allemaal netjes op rij 4. Toen de laatste passagier binnen was en de deur gesloten, riep de purser om dat we ons tijdslot gemist hadden en we een uur moesten wachten. Ik keek naar mijn buurvrouw…als blikken konden doden…dan was zij ter plekke… Gelukkig werd dat uur ingekort tot 10 minuten.
Vlak voor de landing werd verteld dat mensen met een medische assistentie moesten blijven zitten tot het vliegtuig leeg was. Nou, echt niet, dacht ik. Ik zit op rij vier en ben zo weg hier. De groeten! Dat heb ik dus ook gedaan, niet gewacht. Nu is luchthaven Schiphol een ander verhaal dan luchthaven Alicante, dus na 20 minuten lopen en drie kwartier wachten op mijn koffer was mijn emmertje leeg. Toen ik in de aankomsthal kwam en mijn man met een bos rozen zag staan, kwamen de tranen. Tranen van overprikkeling, van blijdschap, van vermoeidheid en van een weerzien na zes weken. Helaas stond de auto op het uiterste parkeerplekje van de Schiphol-garage…ongeveer 20 minuten lopen. Maar dat gaf niet, het loopt anders met mijn lieve schat weer naast mij.
Hoe die medische assistentie dus is op het vliegveld heb ik nog niet ervaren. Kan dus ook niet vertellen wat het inhoudt. Het zou fijn zijn als je je beperking kan opgeven bij het aanvragen en dat hulp sneller ter plekke is. Nu heeft mijn eigen beperking mij beperkt.
Voor wie nog op vakantie gaat, fijne vakantie en houd je hoofd koel!
Liefs,
Just me Monique
