Het is me al vrij snel duidelijk na het lezen van de informatie en symptomen dat het een herseninfarct is. De speculaties van andere mensen buiten de artsen om maar even negeren. Ze bedoelen het goed maar onbewust begint hier al het bagatelliseren van mijn situatie.
Mijn eerste dag verloopt soepel. Ze voeren een young stroke protocol uit en dit houdt in dat ik een uitgebreid pakket krijg van; laboratorium onderzoeken, duplex cartiden (slagaders in mijn hals onder de loop nemen), ECG, echo en een doppleronderzoek. De revalidatiearts is ook geweest, even de gebruikelijke testjes doen. Met je vinger je neus aanraken en op een koord lopen die er niet is en wij maar allemaal naar beneden kijken als we dit doen. Alles bleek in orde te zijn rondom neurologie. “Ja, het kwaad is al geschied dus dat was geen verassing meer..” Echter heb ik wel een echografie bij de cardiologie waarop te zien is dat er een afwijking is. Dit willen ze verder onderzoeken en het onderzoek kan morgen plaats vinden. In juni krijg ik dan een 24u holter om en 1 jaar daarna een controleafspraak mocht hier niets spannends uitkomen.
Ik krijg tussen de onderzoeken door ook nog uitleg over het medicatie gebruik, die er als volgt uitziet: Simvastine (cholesterol), Clopidogrel (bloedverdunners) en Acetylsalicylzuur (antistollingsmedicijn). Dit antistollingsmedicijn is maar voor een maand, het verlaagt de kans op trombose. De twee andere soorten medicatie, die ik voorheen dagelijks aan de ouderen generatie op mijn werk gaf, die slik ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik heb meerdere malen aan mijn huisarts gevraagd of de cholesterol tablet weggelaten kan worden maar dit is gewoon de gebruikelijke medicatie die je krijgt na een beroerte om zo de kans op een nieuw beroerte te verkleinen. EN dan heeft elk nadeel zo zijn voordelen en heb ik voor levenslang een minipil gekregen. IDEAAL! Je hebt geen stop week meer en er zit maar 1 hormoon in. Dat klinkt als muziek in de oren voor ons vrouwen hé. Een betere variant van een anticonceptie pil die we niet zomaar kunnen krijgen, krom he!?
Wat later op de dag krijg ik een roommate op de kamer. Een “small talk” moment wordt voor mevrouw een ventilatie moment. Ik betrap mezelf erop dat ik mij begin te irriteren aan haar manier van praten rondom haar situatie. Ik roep mezelf terug en denk ‘Ze zit hier om dezelfde reden als ik en mensen gaan nu eenmaal anders om met bepaalde situaties’. Deze zin heb ik afgelopen jaren heel vaak herhaald in mijn hoofd zodat ik voor mijn gevoel meer begrip kan tonen voor mensen uit mijn omgeving. Dit was een puntje waar ik enorm in kon groeien. Niet wetende dat ik in de toekomst die begripvolle reacties ook wel nodig zal hebben.
De volgende dag zorg ik meteen dat ik als eerste gedoucht ben en klaar ben voor als ze me gaan oproepen. Ik vraag aan de verpleegster hoelaat mijn onderzoek is gezien dit nog niet duidelijk was. Het onderzoek moet op een nuchtere maag zijn en je gaat er dan vanuit dat dit zeker VÓÓR de middag zal plaats vinden hé. Niemand weet mij antwoord te geven… Na de lunch is het klaar voor mij en ik ben behoorlijk geïrriteerd. Niet alleen hebben ze mij het eten ontnomen maar niemand kan mij een gerichte tijd aangeven. No, ik ben niet autistisch maar nogmaals dit moet nuchter and I’M HUNGRY! Deze dag verloopt helaas niet zoals de dag ervoor. Rond 13u komt er iemand mij vertellen dat de cardioloog geen tijd had vandaag. “HOE?! Is dit niet ingepland?” De woede begint de overhand te nemen en ik begin te bazelen. Wanneer ik dit punt bereik is er ook weinig tot geen oog contact. Ik blijf onrustig in het rond praten. Nu is de tijd aangekomen dat ik maar 1 specifiek persoon wil en moet spreken en dat is de arts die mijn ontslag gaat indienen. ‘OH’ en een oorzaak van het infarct vastleggen zou ook wel mooi meegenomen zijn..
