Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit eerste blog stelt zij zich aan jullie voor!
Ik had net mijn draai gevonden in het schrijven van blogs. Dat heb ik heel kort mogen doen voor Chronisch en Happy maar daar ging de deur voor mij dicht…maar waar de ene deur dicht gaat, gaat een andere weer open! Hersenletsel.nl vroeg mij of ik voor hun blogs wilde schrijven, deze komen dan op de landelijke website. Natuurlijk wil ik bloggen voor de patiëntenvereniging, als er één plek is waar er (h)erkenning zal zijn dan is het wel hier. Dus ik zal mij eens voorstellen:
Jullie zijn vast nieuwsgierig wie Monique van der Stoep is…wel iemand wiens mond vaak sneller is dan haar gedachten. Een flapuit, een gezelligheidsmens, een beetje gek, dol op cappuccino en melkchocolade, fan van Feyenoord (dit kost ongetwijfeld lezers, haha). Ik ben getrouwd met Sjaak, wij hebben een dochter (24) en een zoon (21) en een Jack Russell, onze labrador hebben wij helaas in mei 2021 laten inslapen. Onze kinderen hebben hun vleugels inmiddels uitgeslagen en zo zitten Sjaak en ik dus weer zoals het allemaal ooit begon, samen.
Mijn dagelijks leven ziet eruit alsof ik aan het rentenieren ben, noodgedwongen dan wel. Op 25 januari 2010 veranderde een herseninfarct mijn plannen drastisch, al had ik dat op dat moment totaal nog niet door. Dit heeft ook zeker tot 2017 geduurd. Waarom zo lang? Ik heb van 2010 tot 2017 geprobeerd te blijven werken zoals ik altijd deed, ik probeerde alles te doen zoals ik altijd deed. Ik was collega, echtgenote, moeder, hulpouder, bestuurslid, vrijwilliger en vriendin tot ik erbij neer viel. In september 2017 stortte ik volledig in (in 2014 ook al een keer maar ik ben soms nogal hardleers). Ik heb mij ziekgemeld en geroepen…ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik wil RUST!
Regel voor mij maar een psycholoog, een therapeut of opnieuw in revalidatie maar zo gaat het niet langer. Via lotgenoten kwam ik bij Hersenz terecht. Dit traject heb ik bijna 2 jaar doorlopen. Zelfs hier ben ik eruit gezet! Omdat ik overal finaal tegenin ging vanuit onmacht, frustratie, verdriet, pijn en onbegrip. Gelukkig mocht ik ook weer terugkomen. Hier ben ik diep gegaan, niet alleen met mijn hersenletsel maar ook veel oud zeer is aan bod geweest. Langzaam krabbelde ik weer op. En ben ik inmiddels bij waar ik nu ben. Is dit het eind punt? Nee zeker niet.
Ik en het UWV, echt, daar kan ik een boek over schrijven. Ik heb moeten vechten voor een NPO, een WW-uitkering, voor een WIA, ik heb daar gepraat, gesmeekt, gehuild en zelfs met stoelen gegooid. Kortom het UWV en ik zijn geen vriendjes. Ik word door hen nog steeds arbeidsgeschikt bevonden voor 20 uur per week en solliciteer dus elke maand. Dit levert nog steeds stress, frustratie, onbegrip, machteloosheid op…en vreet energie.
Maar je doet toch vrijwilligerswerk voor Hersenletsel.nl, daar gaat toch ook veel tijd inzitten? Ja dat klopt, als regio-ondersteuner en ambassadeur zet ik mij in voor de patiëntenvereniging, maar dit kan ik thuis goed inplannen op de momenten dat ik energie heb. Wordt het mij te veel dan klap ik mijn laptop dicht en kan ik even naar buiten of mijn bed in. Of ik zet het een week on hold. Dit zie ik in een betaalde baan nog niet gebeuren. Mijn vrijwilligerswerk geeft mij energie, het er zijn voor lotgenoten is mooi en dankbaar. De her- en erkenning, aan dat halve woord genoeg hebben, dat is zo waardevol. Als ik maar één iemand kan helpen bij zijn/haar zoektocht dan is het voor mij al goed.
Via Hersenletsel.nl krijg ik nu de kans om naast mijn functie als regio-ondersteuner en ambassadeur in Zuid-Holland ook persoonlijk mijn verhaal, mijn emoties, mijn verdriet, mijn strijd, mijn mooie momenten, mijn eigenwijsheid en nog veel meer te delen met jullie, hoe mooi is dat! Ik hoop dat jullie mijn blogs met veel plezier zullen lezen! Een reactie hierop zal ik erg waarderen. Jullie kunnen mij mailen via regio-ondersteunerzh@hersenletsel.nl
Liefs,
Just me, Monique
