Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van een terugblik uit 2017.
Na het gesprek met de huisarts en in overleg met mijn leidinggevende werd besloten me 50% ziek te melden en het aantal projecten te beperken. Tevens werd me geadviseerd een coach te zoeken. De eerste les kreeg ik al tijdens het gesprek met mijn leidinggevende en HR. Het advies een coach in te zetten, zou namelijk zorgen voor het inzicht zaken ‘anders’ te gaan doen. Daarop reageerde ik met de opmerking ‘dus beter’. De discussie die daarop volgde, gaf aan dat ik toen nog niet bij machte was te denken in ‘anders’, maar alleen in ‘beter’. De eindeloze behoefte altijd in overdrive te functioneren en constant te zoeken naar de overtreffende trap, werd hier een halt toegeroepen.
Binnen enkele weken kon ik terecht bij mijn coach. Een aimabele man, rustig en vriendelijk. In zijn boerderijtje op het platteland bood hij me een bak koffie aan. En na een uitgebreide kennismaking doken we dieper mijn leven in. Ik kan niet ontkennen dat ik meerdere inzichten heb opgedaan. De spiegel die de man me voorhield, was confronterend en soms ongemakkelijk, maar absoluut noodzakelijk. Ik mankeerde niks, maar kon wel winst boeken door met bepaalde situaties anders om te gaan.
Het meest opvallende en indringende voorbeeld betrof een handige app. In algemene zin was ik bekend met het fenomeen Mindfulness. Maar echt inhoudelijke kennis of ervaring had ik er niet mee. Het advies was de eerdergenoemde app te downloaden en die te gaan gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan, want als ik ergens aan begin, wil ik het ook goed doen en afmaken.
Thuis zette ik de app op mijn telefoon en begon ik direct. De eerste opdracht speelde ik af en daarna bekeek ik het animatiefilmpje. Nieuwsgierig als ik ben heb ik ook de tweede opdracht afgeluisterd en ja, ook het tweede animatiefilmpje bekeken.
Omdat er een mate van overeenkomst zat in opdracht één en twee wilde ik weten of het een herhaling betrof of dat het echt iets nieuws bood. Mijn nieuwsgierigheid was niet helemaal bevredigd en ik heb dus alle tien opdrachten en filmpjes achter elkaar bekeken.
Resultaat was dat ik eigenlijk heel tevreden was. Ik snapte de achterliggende methodiek en werkwijze. Ik had een mooie stap gemaakt. Dacht ik. Een stuk wijzer geworden en ook in een razend mooi tempo. Daar kon ik mee aankomen.
De week erop vroeg mijn coach hoe het met me was en of ik nog iets met de app had gedaan. Met een lichte spanning in mijn onderbuik kon ik eigenlijk niet wachten hem te vertellen wat ik allemaal al had gedaan. Ik zou minstens een compliment krijgen. En misschien zelfs wel een bovengemiddelde waardering, beter dan veel van zijn andere cliënten. Ik vertelde wat ik had geleerd en welke inzichten ik had opgedaan, alsof ik een spreekbeurt gaf. Toen ik klaar was keek hij me aan. Ik kon niet wachten op wat hij ging zeggen. “Je snapt er geen kut van…” zei hij en bleef me aankijken. In een fractie van een seconde zakte de grond onder mijn voeten vandaan.
Ik was volledig van slag en wist niet wat ik ermee aan moest. In mijn herinnering duurde dit moment eindeloos en was het nog erger dan een klap in mijn gezicht. Hoe had ik de plank zo volledig mis kunnen slaan? Mijn coach wist wat hij deed en heeft me, achteraf gezien, op dat moment een enorm cadeau gegeven. Na de eerste schokgolf kwam ik enigszins tot bezinning toen hij zei dat dit te verwachten was. Deze verzachtende uitspraak bracht me terug in het nu en zorgde voor instant focus op zijn uitleg. Hij heeft in de beperkte tijd met mij ervaren hoeveel ik met mijn hoofd doe. “De voordelen hiervan leveren je veel op,” zei hij, “maar er zit een keerzijde aan je ratio. Niet alles is met logisch denken en beredeneren op te lossen of te verwerken. Soms moet je stilstaan bij je gevoel.”
Zonder zweverig te worden, legde hij uit hoe die twee aspecten met elkaar in evenwicht zouden moeten zijn. Ik luisterde aandachtig en probeerde op te slaan wat hij zei. Scherp en doortastend gaf hij me terug dat hij niet twijfelde aan het feit of ik het snapte, zijn twijfel was meer of ik het kon toepassen. Kon ik echt voelen en kon ik me bewust zijn van dat gevoel, zonder waardeoordeel? Op zijn vraag wat ik nu voelde, antwoordde ik opnieuw feitelijk en bleek ik niet in staat te zijn mijn hoofd ondergeschikt te maken aan mijn gevoel. In de sessies die volgden besteedden we veel aandacht aan dit thema.
Uit dit traject blijkt dat ik een deel van mezelf heb verwaarloosd en te veel waarde heb gehecht aan externe bevestiging. Bovendien ben ik constant bezig met het interpreteren en begrijpen van informatie, ik wil het allemaal snappen. Ik doe bijna alles met m’n hoofd in plaats van ‘voelen’ wat er gebeurt. Ik vertelde mijn vrouw ooit dat mijn hoofd nooit uitstaat. Haar reactie dat zij dat, op momenten, wel kon, verbaasde me hogelijk. Ik snapte dat oprecht niet: ieders hoofd hoort altijd aan te staan. Niet vreemd dus dat er een keer iets mis moet gaan.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
