De telefoon word al snel opgepakt, ‘Mam, de arts heeft me net gebeld en ik heb de uitslag’. ‘Niet schrikken maar ik heb een herseninfarct gehad’. Mam reageert heel rustig. ‘Wilt u dit tegen pap vertellen? Ik wil dit zelf niet doen’. Mijn vader heb ik zelf nooit ziek gezien en als hij ‘ziek’ is trekt hij zich volledig terug en klaagt niet. Zijn mindset is dat er altijd ergere dingen zijn in de wereld en laat ik nou net die mindset overgenomen hebben. Mam hangt op en is binnen no time bij mij. Dit was een easy telefoontje denk ik nog. Nu mijn partner bellen. Dit is een compleet tegenovergestelde gesprek dat ik had met mijn moeder. Ik hoor paniek in zijn stem. Hij vraagt of ik op hem wil wachten voor ik naar het ziekenhuis ga. ‘Laat je niet zomaar opereren, we gaan een goede dokter vinden’ benadrukt hij. Deze kant ken ik niet van hem, hij is echt ongerust.
Zelf ben ik rustig totdat ik mijn lokatiemanager aan de telefoon heb. De vervangende lokatiemanager was bij haar, wat een toeval. Ik vertel haar wat de uitslag is en dat ik opgenomen moet worden. Ze schrikt hiervan en stelt me gerust rondom werk. Ik merk zelf dat ik onrustig word en begin te huilen. Misschien komt het besef nadat ik het een paar keer verteld heb, de spanning die zich opbouwt of het onwetende van wat er nog allemaal gaat gebeuren.
Mam is er. Ze gaat mijn tas verder klaarmaken want ik weet het even niet meer. Ik zit in mijn eigen coconnetje. We zitten in de auto op weg naar het ziekenhuis. Ik meld me aan bij de Brain Care Unit in Heerlen. Ik word meteen opgevangen en begeleid naar mijn kamer. Een geruststelling wanneer ik zie dat ik alleen op de kamer lig. Na enige tijd wachten komt er iemand binnen en de eerste vraag die gesteld word is ‘Slik je anticonceptie?’ Ja.. antwoord ik ‘Per vandaag moet je direct stoppen met je anticonceptie’. Mijn partner, moeder en ik kijken elkaar vragend aan. Zal dit dan de oorzaak zijn geweest, we wachten af… Ze hebben me aan een monitor gekoppeld en ik kreeg vrijwel direct via een infuus bloedverdunners toegediend. Zo daar lig ik dan en behoor nu tot de ‘young stroke’ crew (leeftijdscategorie 18-50 jaar).
Vandaag zijn veel gesprekken en uitleg over wat er morgen gaat gebeuren. Ik laat het om mij afkomen en eerlijk gezegd gaat het allemaal het ene oor in en het andere weer uit. Het wordt morgen een productieve dag, ik ben er klaar voor! Mijn partner blijft tot laat in de avond bij mij, gelukkig doet het personeel hier niet moeilijk over. Ik pak mijn gsm erbij en stuur 2 vriendinnen bovenstaande app: “Guys, ik moet vrijdag afzeggen, ben vandaag met spoed opgenomen. Ik heb een herseninfarct gehad dus ze moeten me 2 dagen monitoren” Zoals je ziet denkt een vriendin van mij dat ik een 1 april grap maak. Tot hun grote verbazing was het geen grap. Ik heb uit mezelf weinig mensen op de hoogte gebracht van mijn situatie. Ik vind het zelf moeilijk te bevatten, laat staan andere. Ook heb ik geen zin in vragen, gesprekken en meningen van alles en iedereen rondom mij. Dit krijg ik al van bezorgde familieleden: “Is het wel een herseninfarct?”, “Is het erfelijk omdat haar opa dit heeft gehad?”, “het komt door de anticonceptie” etc… Zodra mijn partner naar huis gaat, pak ik de tablet en begin mijn eigen research. Wat houdt NAH nu eigenlijk in..
