Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat hij het moeilijk vindt om hulp te vragen.
Ondanks het intramurale karakter is mijn nieuwe omgeving gaan wennen en voel ik me toch een soort van thuis. Ik ken het pand ondertussen redelijk goed en weet mijn weg te vinden. Hoewel mijn kamer een echte ziekenhuisuitstraling heeft, voelt het toch als ‘eigen’. ’s Avonds rij ik naar de koffiekamer en ga beneden in het restaurant koffiedrinken met mijn visite.
Met Helmut kijk ik tv of kletsen we over van alles en nog wat. De therapieën laten goede vorderingen zien en mijn weekendverloven gaan ook goed. De tijd nadert dat ik definitief naar huis mag en vervolgtherapieën poliklinisch mag volgen.
Mijn zelfstandigheid neemt met de dag toe. Bij het opstaan heb ik geen hulp meer nodig en kan ik mezelf opfrissen en aankleden. Een enkele keer krijg ik nog wel ongevraagd advies. Bijvoorbeeld als ik hulp zou moeten vragen maar dat niet doe. Voor het aantrekken van mijn joggingbroek kan ik kiezen om op de rand van bed te gaan zitten of in mijn rolstoel. Maar ik kies er voor dat staand te doen, want ik vind dat ik dat moet kunnen. Maar ik moet ook mijn stabiliteit in de gaten houden en ben dus genoodzaakt me met één hand aan de bedrand vast te houden. Dan blijft er nog één hand over, en wel de aangedane. Vervolgens moet ik been voor been in de juiste broekspijp zien te komen. En ook hier is één van de twee niet erg behulpzaam.
De eerste poging mislukt en mijn rechterbeen eindigt in de linker broekspijp. Een tweede en derde poging geven helaas eenzelfde resultaat wat leidt tot een klein stoomwolkje uit mijn oren. Uiteraard gaat dit gepaard met enkele krachttermen die me even helpen.
De verpleegkundige die Helmut helpt vraagt van achter het gordijn of het gaat. Mijn primaire reactie is ‘Wat denk je zelf?’ maar ik weet net op tijd mijn tekst te wijzigen in “Ja hoor.” Ik vervolg mijn strijd maar lijk er niet in te slagen het juiste been in de juiste pijp te krijgen.
Mijn uitingen van frustratie worden rap onderbroken als de verpleegkundige het gordijn wegtrekt en de joggingbroek uit mijn handen grist. “Je kunt gewoon om hulp vragen”, zegt ze op pinnige toon. “Dit werkt zo niet en je raakt onnodig vermoeid. En als je hulp vraagt, hoeft je omgeving hier ook niet van mee te genieten,” voegt ze er lachend aan toe.
Hulp vragen is nooit mijn sterkste kant geweest. En in deze fase, waarin ik probeer mijn grenzen te verleggen, merk ik hoe die eigenschap me in de weg zit. Hulp vragen is ook anders dan anderen hulp bieden. Dat is tenminste wat in veel gevallen de praktijk is. Voor anderen weten we ook vaak wat goed voor hen is, maar voor onszelf? Ik heb die denkwijze ook lang aangehouden maar leer juist nu dat ik baat kan hebben bij een goed evenwicht in ‘zelf doen’ en ‘hulp vragen’.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
