Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de operatie die ze op 22 juli had. Belinda deelt hoe het met haar gaat en, voor de trouwe lezers, hoe het kat James verloopt.
Na 2 behoorlijk pittige blogs is het nu eens tijd voor iets luchtigs. Maar die pittige blogs kwamen wel ergens vandaan natuurlijk. En als je zo’n pittige tijd hebt, dan is dat niet van het een op het andere moment voorbij.
Dat klopt ook wel. 22 juli (ik schrijf deze blog op 25 juli) ben ik geopereerd. Gek genoeg op precies dezelfde dag als mijn operatie aan mijn enkel vorig jaar. Op de maandag van week 30. Op zich vond ik dat best vreemd en toevallig, maar ja, ik geloof niet in toeval, dus tja…
Ik heb er even m’n gedachten over laten gaan, maar het enige wat ik kon bedenken was dat de enkeloperatie mij zoveel goeds heeft gebracht. Dat trekken we dan maar door naar deze operatie.
Vooraf alles goed doorgesproken met de anesthesist en de opname. Ze zouden zorgen voor een rustig plekje indien mogelijk. Op de opnamedag bleek dit uiteraard niet geregeld. Maar na wat uitleg aan de verpleging kreeg ik een kamertje apart.
Lang verhaal kort… de arts kwam na de OK langs met de mededeling dat het volgens het boekje was gegaan. Ik herhaalde nog: “Volgens het boekje????” Dat is nog nooit gebeurd!
Het was een dagbehandeling en ik mocht ook gewoon rond 16.00 uur naar huis. Ik had niet meer verbaasd kunnen zijn. Sterker nog, ik had spullen meegenomen voor 2 dagen verblijf, omdat het toch nooit volgens het boekje gaat.
Hoe fijn!!! Maar ook een beetje: hoe raar!!
Het gaat ook goed, de pijn is te doen, ik kan heel slecht pijnstillers slikken, dus dat doe ik zo min mogelijk. Nu goed herstellen en hopen op een goede uitslag van het weefsel. Die uitslag krijg ik pas op 14 augustus, dus dat is nog even wachten. Maar ik heb goede hoop.
En dan voor de trouwe lezers ook nog even een update van James. Zijn bloedwaarden zijn deels nog verder verbeterd, maar helaas ook 2 ietsjes teruggevallen. Deze week horen we of we stoppen met de medicatie om te zien of hij het nu zelf kan. Zijn neurologische restverschijnselen zijn nog niet weg, dus de neuroloog gaat nog bellen. Uiteraard moest ik eigenlijk langskomen, maar dat zag ik niet zitten. Daar zie ik de meerwaarde niet van in. Sterker nog, de neuroloog kan toch niks doen zonder een MRI of CT en dat kost ook weer honderden of misschien zelfs duizend euro.
En ach, die hersenschade geneest daar niet van, dat weten we allemaal. En waar kan een katertje met NAH beter verblijven dan bij mij? Wij kennen en herkennen elkaar daarin. Of ik hem in ieder geval hahaha, andersom zal het wel meevallen.
En vanaf nu alleen maar uitkijken naar leuke dingen. Onze dochter gaat in september trouwen en daar wil ik me nu echt op richten zonder alle narigheid die we (hopelijk) achter de rug hebben.
Liefs,
Belinda
