Anouk is een creatieve dertiger die werkt in de reclame-industrie. Zij deelt elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost vertelt ze over het mentale spelletje dat ‘leren leven met niet-aangeboren hersenletsel’ heet.
Ik denk dat het lastigste van niet-aangeboren hersenletsel is dat anderen vaak niet zien dat je niet bent wie je voorheen was. En dat maakt het soms extra moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je inderdaad niet meer bent wie je voorheen was. Ik twijfelde daarom ook of ik dit wilde delen, omdat ik zo graag de positieve kant wil laten zien. Maar de realiteit is ook voor mij dat, hoeveel ik ook van mijn oude leven wil blijven doen (festivals en werken), het heeft zijn consequenties.
In mijn vorige blogpost schreef ik dat het niet ging en dat het zelfs voelde alsof ik weer een beroerte had. Na een hele dag ziekenhuis werd er niets nieuws gevonden. En dan zul je denken: gelukkig. Dat is ook wel een beetje gelukkig. Maar voor mij is het heel moeilijk te verwerken. Als het niks nieuws is, wat is het dan wel? Was het weer een terugval? Heb ik weer niet goed genoeg naar mijn grenzen geluisterd? Moet ik nog rustiger aan doen dan ik al deed? Ik merk dat ik nu twee jaar na mijn beroerte nog steeds in gevecht ben tussen wie ik was en wie ik moet worden om een “gewoon” te kunnen leven.
Voor mij persoonlijk is het lastigste dat het zo’n klein plekje in mijn hoofd is (zichtbaar op de MRI). Ik vind dat dat niet zo’n groot effect op mij moet hebben. Maar dat heeft het helaas wel. Wat het nog moeilijker maakt, is dat ik mensen volg op social media die misschien nog wel een zwaardere beroerte hebben gehad dan ik, maar gewoon weer doorgaan. Wist je bijvoorbeeld dat Haily Bieber twee jaar geleden een TIA heeft gehad (ongeveer tegelijkertijd met mij)? Zij deelt daar niks meer over, waardoor het lijkt alsof ze er geen last meer van heeft. Ik weet dat ik mijzelf niet met anderen moet vergelijken. Maar ik had mijn oude leven weer herpakt, met de nodige maatregelen, en dat dat nu alsnog blijkbaar te veel is, doet heel veel met me.
Misschien vooral doordat een terugval niet normaal lijkt. Als ik het google, vind ik er (bijna) niks over. Heb het laatst bijvoorbeeld in een Facebook-groep voor mensen met een beroerte gevraagd en ook daar kreeg ik vrij weinig terug van mensen met dezelfde ervaring. Daarom deel ik het nu graag met jullie, voor het geval iemand anders dit ook heeft en hierin een soort steun vindt. In dat geval helpt het wel om jezelf met anderen te vergelijken ;).
Om toch positief af te sluiten: ik heb geluk gehad. Ja, ik moet naar mijn grenzen leren luisteren, maar ik wil ook zeker die grenzen blijven opzoeken. Hopelijk vind ik ooit de juiste balans. Voor nu, hoe moeilijk ook, heb ik een vorm van vrede met dit vallen en opstaan gevonden. Ik houd van mijn werk. Ik ga er dus alles aan doen om een manier te vinden dat ik het kan blijven doen. Festivals en muziek maken mij gelukkig, dus ik ga gewoon over twee weken naar Rock Werchter, ook al moet ik tien keer naar de tent voor een oplaadmoment (lees hier mijn andere festivaltips).
Ik houd jullie op de hoogte met dit blog. Natuurlijk deel ik mijn tips om te kunnen omgaan met het mentale spelletje.
