Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 2 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: het begin van de bevalling.
We worden in de ochtend verrast door een heerlijk ontbijt van onze lieve vriendin. She had my back tijdens de zwangerschap als het rondom eten ging van sweets tot mijn craving; kipnuggets. Om 18u moeten we ons melden in het ziekenhuis dus we vertrekken op tijd. Wat een rust in het ziekenhuis, ik had een hele andere voorstelling van de verloskamers. Ik dacht echt dat het chaotisch zou zijn; verpleegsters heen en weer vliegen, krijsende baby’s en puffende moeders. Tenminste iets wat mij mee is gevallen tijdens het verblijf in het ziekenhuis te Genk.
Ik lig op bed en maak nog een foto van de klok die tegenover me hangt. Ik word als eerste gekoppeld aan de monitor om het hartritme van de baby te registreren. Vervolgens wordt er gecontroleerd of er ontsluiting is waar we overigens niet vanuit gaan. Ik kom er niet onderuit en de ballonkatheter word rond 19:00 geplaatst. De ballonkatheter moet 12u blijven zitten. Ik ondervind geen hinder en ik ben nog mobiel dus op naar onze kamer op de kraamafdeling! Het is mogelijk om met de ballonkatheter terug naar huis te gaan, dit was een onderdeel van een ‘studie’ waar je aan kon mee werken. Dit hebben we afgeslagen.
De nacht is prima verlopen, ik voel me wat ongemakkelijk en denk dat er weinig tot geen verandering is ontstaan. De volgende ochtend wordt de ballonkatheter eruit gehaald en vanaf hier begint de ellende. Mijn baarmoeder is alles behalve rijp geworden, 0.0 ontsluiting WANT de ballonkatheter is niet goed geplaatst. Wow, 12u verspild. “Hoe kan zoiets nu?” Ik ben niet de enige die zich dat afvraagt. Goed, iedereen kan fouten maken en we gaan door. De volgende optie is dat ze capsules gaan inbrengen die gevuld is met een hormoon die dezelfde werking heeft als de ballonkatheter. Ik ben gestopt met tellen maar ik denk dat ze 5 capsules hebben ingebracht (gedurende 2 dagen). Deze capsules lossen zich op en na 4 uur kunnen ze opnieuw proberen. Zoals je je al kunt bedenken, ook dit heeft niks op gang gebracht.
Mijn partner begint langzaam zijn geduld te verliezen. Tel het je uit en we zijn alweer een dag verloren. Wat blijkt na al het frunniken en de onderzoekjes dat ik een gekantelde baarmoeder heb! Een gekantelde baarmoeder is dat deze naar achteren is gekanteld richting rectum i.p.v. naar voren richting de blaas toe. Ik merk hier zelf niets van. Wat ik wel merk is dat ik me ongemakkelijk en vies voel. Ik lig er kwetsbaar bij en je voelt je gewoon machteloos. Ik laat het allemaal gewoon gebeuren, ik kan niet anders dan mij mentaal gewoon afschakelen. Mijn man kan dit niet meer aanzien en richt zijn frustraties uit op het team.
‘Mijn vrouw is geen koe’ stoppen tot er een gynaecoloog komt! Hij wilt dat er niets meer gedaan wordt tot hij de gynaecoloog kan spreken. Er ontstaat een heftige discussie aan beide zijdes van mijn bed tussen de gynaecoloog en mijn partner. Ik word steeds vermoeider en reageer steeds minder op mijn omgeving. Mijn partner dacht in het belang van mijn gezondheid en de gynaecoloog dacht aan de baby zijn gesteldheid. De bezorgdheid van mijn partner wordt niet gehoord. Hij dringt aan om een keizersnede te doen en als het moet dat hij mij nog naar een ander ziekenhuis brengt. De gynaecoloog wilt dat hij haar vertrouwd op haar expertise en dringt aan om mij zelfstandig te laten persen. “Mevr. Holland die kan dat wel”. In de tussentijd zijn er wat cm’s ontsluiting ontstaan en nog meer onrust rondom zaken die tijdens de opname niet goed zijn verlopen.
Er is nu afgesproken dat ik op de nacht van 9 op 10 april om 00h kan gaan persen. Ik heb geen enkele drang om te persen. Ik ben mentaal op en hoor stemmen rondom mij die ik niet kan plaatsen. Ik zie de paniek in mijn partner zijn ogen maar ik kan hem niet geruststellen. Mijn spraak is weggevallen en ik val met tussen periodes in slaap. Ik reageer niet…
