Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van de hersteltijd die hij dagelijks heeft in plaats van bedrust.
Ondanks het feit dat ik de lege plekken in mijn dagprogramma graag gevuld zou zien, vliegen de dagen voorbij. Na het ontbijt starten de therapieën en is het zaak overal op tijd te zijn. Na de lunch heeft bijna iedereen een uur bedrust. Ook ik moet daaraan geloven. Maar vanaf dag één heb ik dat niet gedaan en getracht aanvullende therapieën te krijgen. Ik wil meters maken en vraag (zeur) om extra programmavulling. Maar het lijkt een eindeloze strijd.
Elke week kijk ik uit naar het nieuwe weekprogramma in de hoop dat men mij tegemoetkomt. Maar ondanks ieders begrip en inzet, blijven de resultaten uit.
Bij de ergotherapie ben ik in de volgende fase beland.
Omdat ik een fervent amateurklusser ben, is het voorstel om te gaan timmeren, oftewel een appelhuisje maken. Het rechtop staan aan de werkbank en het gebruik van gereedschap is zo intensief dat mijn geduld soms eerder op is dan gewenst. Dat leidt dan tot frustratie en interne boosheid die ik niet zo goed kan verbergen. Die momenten zijn voor de ergotherapeut veelal aanleiding om hier meer tijd en aandacht aan te besteden dan aan mijn werkstukje.
Tijdens die gesprekjes komt altijd de bedrust aan de orde. Ik val in herhaling, maar kan mijn onbegrip niet onder stoelen of banken steken. Waarom geven ze mij niet wat meer te doen? En waarom moet ik als ‘gezonde’ vent overdag op bed liggen? Ik barst van de energie en wil aan de bak. Met op bed liggen kom ik er niet. Ik probeer alles en iedereen ervan te overtuigen dat het anders moet. Mijn korte lontje zorgt er vaak voor dat ik emotioneel uit de bocht dreig te vliegen en mezelf verlies in boosheid.
Mijn ergotherapeut hoort me opnieuw aan en snapt me helemaal. Hè hè, eindelijk iemand die mij begrijpt, denk ik. Ze laat me terugzakken in mijn rolstoel en vertelt dat ze aan het werk is geweest met mijn verzoek (lees: frustratie). Blij kijk ik haar aan in afwachting van het goede nieuws. Vanaf nu is de bedrust uit mijn programma gehaald. Wauw, dat klinkt als muziek in mijn oren! “Er is echter wel iets voor in de plaats gekomen,” zegt ze.
Het wordt steeds mooier, denk ik, wat een kanjer. “Vanaf volgende week heb je elke dag, na de lunch … hersteltijd.” Ik val stil en ik kijk haar vragend aan: “Hoe bedoel je?”
Ze neemt uitgebreid de tijd om uit te leggen hoe het komt dat ik me verzet tegen de term bedrust. In mijn hoofd betekent het woord bedrust blijkbaar hetzelfde als lui, zinloos en niet functioneel. “Je lijf, met name je hoofd, heeft tijd en heel veel energie nodig om beter te worden,” legt ze uit. Het gaat daarbij dus vooral om de perceptie en interpretatie van het woord.
Met haar uitleg valt er een kwartje, een heel groot kwartje. De boosheid vloeit langzaam uit mijn lijf en een mate van ontspanning komt ervoor terug. Eigenlijk schaam ik me een beetje. Hoe simpel is dit eigenlijk en hoe kan ik me zo enorm hebben laten meevoeren in mijn eigen overtuigingen? Toch is er ook een soort overwinning, ik ben mijn boosheid kwijt en snap wat er is gebeurd. Dat kan ik goed gebruiken voor de dagen die komen gaan.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
